We spiegelen en worden gespiegeld, de hele tijd. En als we ervoor open staan kunnen we uit al dat gespiegel heel veel leren. Van alle spiegelende wezens zijn paarden misschien wel bij de meest gevoelige. En je kan ze ook niet verdenken van bevooroordeeld te zijn
Dus twijfelde ik geen seconde toen Ruth D’Haese van Equi Spirit Horses me vroeg of we een coach-uitwisseling konden doen. Waarbij zij kennis kon maken met mijn coeur-business als coach en ik met de hare en haar 11-koppige kudde.
Ook al was er deze week niet meteen iets dat aan de oppervlakte leefde of iets waar ik mee zat, daags voor de coaching-sessie voelde ik spanning in mijn lichaam. Ik mag dan in mijn dromen als een volleerde amazone galopperen over velden en door bossen, zonder zadel zelfs, in het echte leven is het toch ‘lichtjes’ anders. 11 pk is natuurlijk ook niet niks.
Dus toen ik het erf opwandelde bij Ruth vertelde ik haar meteen dat ik daar stond met een trillend linkerbeen en een krimpende maag. Ruth verzekerde me dat zij én haar kudde ten dienste staan van de sessie en van de cliënt, van mij in dit geval. Dat mijn veiligheid voor alles gaat en dat zij daarvoor garant staat. Fijn.
Ik vertelde haar dat ik niet wilde analyseren over alles wat zich zou aandienen, maar dat ik wel wilde benoemen wat ik voel in de hele ervaring. Zodat zij zou weten waar ik ‘was’ zeg maar. En dat ze indien nodig kon bijsturen of ingrijpen.
Vanop een afstand stelde ze me de paarden voor, zegde ze hun namen en vertelde ze me waarvoor ze staan; veiligheid, zelfvertrouwen, innerlijk kind, emoties en bescherming, flow en visualiseren, de godin, verbinding, balans, wonderen die op komst zijn, magie, je plek innemen, en alles op zijn tijd laten ontvouwen.
Zoals dat gaat wanneer het systeem in stress of angst zit, bleef van al die info amper iets plakken. Ik was één en al ‘voelen en gewaarworden’. Toen we naar de stal gingen, waar hengst Capiro achter een halve deur met tralies stond, bleef de spanning in mijn lijf en mijn ademhaling hoog.
Merrie Nai’a stapte binnen en kwam me groeten. Ik begon instant te huilen. Waarom ze me zo diep raakt of wat ze aanraakt in mij, ik had geen idee…ik liet het gewoon gebeuren. Na haar kwam zo goed als de hele kudde, één voor één, binnen gewandeld. Het werk was meteen begonnen.
Epona kwam me haar pijn delen over hoe ze overweldigd was door de hengst, dat ze genomen werd zonder daar klaar voor te zijn. Ik herkende haar pijn, ik herkende mijn eigen pijn wat dat betreft. Een hele boel gewaarwordingen rond de disbalans tussen het vrouwelijke en het mannelijke flitsten voorbij en het voelde alsof kaarten herschud werden. Igor, waarover ik wilde verhalen had gehoord van andere mensen, kwam vervolgens dicht bij me staan. Ik maakte contact met hem, voelde me instant gegrond, welkom en veilig. Toen ik in zijn ogen zag brak ik. Zoveel verdriet zag ik daar. Over ontmand worden. Igor is een ruin. En opnieuw was er herkenning; er borrelde schuldgevoel op over hoe ik – en andere vrouwen – mannen hebben ontmand, geminacht, gekleineerd, misbruikt. Ik ben uiteraard niet verantwoordelijk ben voor alle vrouwen en alle mannen en alles wat er uit balans is gegaan of gekwetst is. Maar ik ben of was er wél deel van. Ik voelde helder hoe angst voor het echte mannelijke en angst voor het échte vrouwelijke de balans en de verbinding heeft verstoord en verbroken.
Als vanzelf en snel, met paardenkracht, werden de stukjes in de schuifpuzzel herordend en werden zo dingen in mij en het veld hersteld.
De veulens, Avalon, Arwen en Apolo kwamen langs. Alleen en samen met hun moeders. Ook zij brachten me cadeaus en inzichten. Zo huilde ik toen Avalon dronk bij haar geduldige en wijze moeder, omdat ik veel te vroeg gestopt ben met het voeden van mijn dochter. ‘Anderen’ buiten mij vonden dat wijzer en beter. Ik werd vertederd en geraakt als Apolo met zijn jonge jongensenergie een extra momentje met me samen is. Mijn moederhart maakte een sprongetje en tegelijk prikte het pijnlijk omwille van mijn moeder-zoon-ervaring. Dat er nog een beurs plekje rest in mijn buik maakt Nai’a duidelijk als ze voor een tweede keer binnen wandelt en zacht duwt en hapt naar mijn trui ter hoogte van mijn onderbuik. Er volgden nog meer intens mooie ontmoetingen en momenten.
Nadien was ik toe aan een kopje thee en een pauze.
Want als dit allemaal gebeurde bij het begroeten met een halve deur tussen ons in, wat zal het dan geven als ik straks de weide instap.
Voor we even laten met kruiwagen en mestvork de wei opwandelden legde Ruth nog uit hoe je aan paarden duidelijk maakt dat ze te dichtbij komen en hoe je ze weer ‘achteruit’ kan zetten. Je plaats innemen, stevig staan en ontspannen dat zijn sleutelwoorden die ik onthouden heb.
Ik was nog niet volledig met de kruiwagen op het terrein of Sylver Moon stond pal voor me. Ik wapperde met mijn handen, wapperde nog harder en uiteindelijk duwde ik haar en zei luidop dat ik haar achteruit wil. “Merk je dat je dit uit angst deed”, zei Ruth. “Uhu. Al was er niet alleen angst”, hoorde ik mezelf zeggen. Vervolgens leek het er even op alsof ze me met rust zouden laten. Ik schepte mest in de kruiwagen, onder grote belangstelling van Avalon en verder gebeurde er weinig. Ik had dat nog maar net luidop gezegd of daar kwamen Nai’a en Igor schouder aan schouder dichterbij gestapt. Hoe alles ging vanaf dat moment kan ik niet meer helemaal vastpakken, ik werd uitgenodigd te begrenzen én om te verbinden en te strelen.
Op geen enkel moment voelde ik me nog zo nerveus en bang als aan het begin van de dag. Al bleven de spiegels even groot en die prachtige hoofden, lijven en energieën even sterk en aanwezig.
Op een bepaald moment had ik er wel genoeg van. Van voortdurend uitgedaagd te worden van allerlei kanten; ook al ware het kleine steekjes die werden uitgedeeld en kreeg ik echt geen grote kletsen om de oren. Maar een groot deel van de kudde stond om me heen en allemaal speelden ze mee in mijn ervaringsveld. Allemaal lieten ze zien wat ik in dat veld opriep en neerzette, vertelde Ruth.
Tot ik zei dat het genoeg was met dat steekjes geven, dat ik mijn ruimte nodig had en dat ik het zat was dat iedereen voortdurende over mijn grenzen ging. Dat ik het ook strontbeu was dat me zo vaak gezegd werd dat wat ik voelde niet klopte, dat mijn intuïtie en fijngevoeligheid werd ontkracht en ontkend. Dat dus. Helderder dan ooit.
Met behulp van Ruth maakte ik een cirkel van ruim een meter rondom mij. In het zand het geschreven gaf ik zichtbaar aan hoeveel ruimte ik op dat moment nodig had. Avalon, het veulen dat staat voor je eigen plek innemen en magie, daagde me nog uit. Igor komt me nog bevragen. En dan opeens, zo leek het, werd alles rustiger in mij. Mijn voeten stevig op de aarde. Mijn ademhaling zalig diep in mijn buik. Ik nam mijn plek volledig in.
Opnieuw huilde ik dikke tranen. Het voelde als nieuw en vertrouwd tegelijk, als eindelijk thuiskomen. Ik werd gewaar dat vanuit die eigen ruimte perfect verbinding mogelijk is met anderen. Mijn eigen ruimte innemen is geen afstandelijkheid, onbetrokkenheid of barrière. Het leek alsof ik dat verkeerd had meegekregen.
Terwijl ik stond te ‘zijn’ in het midden van mijn cirkel, mijn sacred space, hoorde ik Ruth zeggen dat Igor was beginnen wenen. Voor ik het goed en wel besefte lagen de drie veulens dicht bij mij. Hun moeders in alle rust naast hen. De andere paarden ook allemaal in ontspanning, harmonie en vrede op het veld.
Wat was dat magisch. Vanbinnen in mij was het stil en rustig en helder en ik voelde de kracht die daar vanuit ging. Ik wilde nog meer zakken of aarden in het vertrouwen van dat ‘zijn’. En ging zitten. Een jazzy energy danste blij door mijn lijf. Alles stroomde zalig zacht.
Wat voelde ik me dankbaar voor wat er daar allemaal op één voormiddag was gebeurd. Voor Ruth en haar kudde.
Nadien was ik zo moe dat ik niet anders kon of wilde dan mezelf toestaan om onder een warm zacht dekentje te liggen. Al maakte ik voor ik vertrok nog wel even tijd om de kudden te bedanken en maakte ik verbinding met Capiro. Zijn duidelijke nieuwe man-kracht deed wat met me en ik kon voelen dat ik zeker terugkom, als ik klaar ben voor een volgende transformerende en helende 11PK-sessie.
Midden in de nacht nadien werd ik even wakker en voelde ik me weer tussen hen in de cirkel staan. Mijn hart werd warm en blij. De stroom was opnieuw voelbaar. En ik mocht het nieuwe veulen van de kudde zien, Avatar, het kleintje van Tatu. Straks dus 12PK aan healing power daar bij Ruth van Equi Spirit. Ik kan je alleen maar warm aanbevelen het eens te gaan ervaren wat deze paarden-coaches voor jou kunnen betekenen.