Je kan het bekijken als een interessant experiment tijdens deze nieuwe lockdown, stoppen met doen en beginnen met (meer) te ‘zijn’.
Er mag en kan vanalles niet, theaters en concertzalen blijven opnieuw dicht, uit eten gaan is onmogelijk en zelfs vrienden ontvangen thuis mag niet. Daardoor komt er tijd en ruimte vrij om jezelf cadeau te geven. Tijd en ruimte die je natuurlijk ook kan gaan vullen met bingewatchen, meer koken en eten, eindelijk alle klusjes doen die nog liggen te wachteh in en rond het huis, een grote herfstschoonmaak doen en wat nog meer.
Maar wat als je jezelf die tijd en ruimte écht cadeau zou geven om meer te ‘zijn’. Verbonden zijn met jezelf. Bewust zijn van jezelf. Gewaar zijn van al wat voelbaar is in je lichaam. Aanwezig zijn in het hier en nu. Beschikbaar zijn voor jezelf om te horen wat gehoord wil worden in jou.
Wanneer je stopt met zoveel te doen als je gewoon bent geworden, al dan niet op automatische piloot of uit gewoonte, wanneer je jezelf toestaan veel meer te zijn…dan gebeurt er iets, dan verandert er iets fundamenteel in je hersenen. Dat kan ik je zeggen omdat ik het zo ervaren heb.
Als je me al langer volgt of leest, via mijn blog of facebookpagina of welk kanaal dan ook, dan is het je misschien opgevallen dat er bij momenten minder berichten verschijnen, en dat het soms zelfs lijkt alsof er amper nog iets te lezen is. Het heeft te maken met wat ik ervaar. Hoe meer tijd ik mezelf geef om te ‘zijn’ en hoe sterker en dieper ik mezelf verbonden voel met mijn lichaam én met Al wat is, hoe meer het lijkt dat ik geen woorden heb of vindt om te schrijven. Terwijl ik dit schrijf vanochtend, omdat ik hier graag even iets over wilde delen, voelt het alsof ik met veel te grote rubberlaarzen door een moeras aan het waden ben. Het schrijven voelt als een vaardigheid waar ik geen toegang meer toe heb.
Hoewel het bij momenten best bevreemdend kan zijn, is het tegelijk ook heel bevrijdend merk ik, om minder woorden te kunnen geven en vooral ook om minder aandrang te voelen om woorden te geven aan alles. De eerlijkheid vraagt me om toe te geven dat er uiteraard momenten zijn (geweest) waarop ik mezelf afgevraagd heb of het wel normaal is, of ik nog wel helemaal in orde ben daar in de bovenkamer. Het maakt dat ik opnieuw naar de schitterende TED-talk heb gekeken. van Jill Bolte Taylor en haar Stroke of insight. Wat me meteen gerust stelde, in de linkerhersenhelft zit al het analyseren, het filteren en nadenken, daar waar in taal gedacht wordt en al het innerlijk gebabbel plaats vindt. In de rechterhersenhelft is alles wat telt ‘hier en nu’, daar gebeurt het zijn en voelen, daar ervaren we rust, zegening en alwetentheid, zoals Bolte Tayler zegt. Aan die kant denken we in beelden en leren we door de beweging van ons lichaam.
Bijzonder interessant…dat je door bewust te bewegen en te mediteren ook écht meer in die ene hersenhelft gaat ‘zitten’ blijkbaar. In tegenstelling tot wat sommigen zouden kunnen denken gaat ‘zijn’ niet over absolute passiviteit, maar eerder over de kwaliteit van de beleving. Bepaalde bewegingen brengen je meer in het hier en nu, bewegen voelt dan als mediteren. Het bewegen gebeurt met zoveel aandacht en gewaar-zijn dat het hoofd leeg lijkt; geen elkaar voor de voeten struikelende overhoop aan ideeën en meningen, geen verhalen, geen drama, geen gedoe. Datgene waar zoveel mensen naar snakken, rust in het hoofd, ontspanning in het lichaam. Bewust aanwezig zijn, bewust van alles als een bevoorrechte getuige én als diegene die vol in de ervaring zit.
Ik kan het je van harte aanbevelen, al is het maar bij wijze van experiment. De stevigheid die je krijgt door meer geaard te zijn, de rust, de helderheid, de diepere verbondenheid, de vertraging, de vitaliteit…. het is een zegen, altijd, en zeker in deze tijden.
11