Het is 15 augustus…de enig echte moederdag in Antwerpen, zo leerde ik als kind.
Moederdag om alle moeders, meemoeders, plusmoeders, schoonmoeders, bijna-moeders, moeders in hart en ziel te vieren.
Toch wil ik vandaag op moederdag ook een warme wakkermaker zijn om iedereen die moedert niet te reduceren tot moeder-alleen. Moeders blijven naast hun moederschap ook vrouwen, geliefden, partners, vriendinnen en meer.
Behoorlijk dikwijls krijg ik in de praktijk verhalen van vrouwen en mannen waaruit blijkt dat, eens er kinderen zijn, alles verandert in hun relatie. Er zijn verwijten van links en rechts. Mannen die het moeilijk hebben met de aandacht die naar de kinderen gaat, mannen die hun eigen vrouw alleen nog kunnen zien als de moeder van hun kinderen, mannen die zichzelf buiten spel gezet voelen als het over ouder-zijn gaat, mannen die vinden dat de wilde vrije vrouw op wie ze vielen verdwenen is na de bevalling…
Vrouwen die het moeilijk vinden om nog ruimte te maken voor zichzelf en romantiek, vrouwen die het gevoel krijgen dat ze alleen nog dienstbaar moeten zijn, vrouwen die zichzelf niet meer begeerd voelen, vrouwen die zichzelf alleen nog gebruikt voelen voor de noden van hun man ipv dat er nog sensualiteit en verbinding is in hun intieme leven…
Het is een handvol uitspraken die meermaals op te tekenen vallen in de sessies met cliënten. Uit eigen ervaring weet ik hoe ingrijpend het is om als koppel kinderen te krijgen, het lijkt wel of de kinderen ervoor zorgen dat er een vergootglas gezet wordt op de verbinding tussen partners. Alsof dàn pas duidelijk wordt wat de verschillen zijn, wat de overtuigingen zijn die meespelen in een relatie en in het ouderschap, en wat de fundamentele waarden zijn die meegegeven zijn of eigengemaakt zijn bij de ene en de andere partner. Uiteraard is de verantwoordelijkheid en de zorg voor een kind iets waar tijd en energie naartoe gaat, in het begin lijkt het alsof er nauwelijks nog tijd overblijft. Toch lijkt het of heel wat koppels als vanzelf terecht komen in een situatie waarin dat zo blijft; naast het werk is aandacht en energie voor de kinderen en wat overblijft is vermoeidheid en onvermogen om elkaar te blijven vinden als geliefden, of om tijd te nemen elk voor zich. Ik veralgemeen het even en ga misschien wat kort door een aantal bochten, omdat ik merk als coach dat er veel wrevel, frustratie en ontevredenheid is bij mannen en vrouwen over hun relatie en hun liefdesleven eens er kinderen zijn.
Wat ik hierbij heel belangrijk vind om aan te halen is dat het niet aan die kinderen ligt. Het zijn niet de kinderen die voor de wrevel, de frustratie etc zorgen. Het zijn de kinderen die spiegelen, die op knoppen drukken, confronteren en bewust maken. Niet moedwillig of met slechte bedoelingen overigens, het is zoals we allemaal doen bij elkaar, voor elkaar en met elkaar, datgene aanraken wat aandacht vraagt. Aandacht. Tijd. Ruimte. Om te zien en horen wat er daar zit en leeft aan de eigen binnenkant. Want die knoppen waarop geduwd wordt zijn onze knoppen, datgene wat gespiegeld wordt zijn we zelf. Het zijn de schaduwkanten, de innerlijke blauwe plekken, de ongenezen kwetsuren, de deskundig onderdrukte trauma’s waar we het meestal zo moeilijk mee hebben.
Als mannen en vrouwen hun ouders elkaar verwijten hebben horen maken, hebben zien beschuldigen voor God-weet-wat omdat er knoppen werden ingedrukt en oud zeer werd aangeraakt, is dat iets wat ze zelf ook heel vaak blijven doen. Met de vinger naar de ander wijzen voor het discomfort, de pijn, de frustratie dei gewaar te worden is. De andere de schuld geven voor de mailaise, de gevoelens van verdriet en ongelukkig-zijn. Met de stellige overtuiging dat als die ander het nu anders zou doen, dat alles dan opgelost zou zijn. De oorzaak van alle kwaad, ellende of miserie én de oplossing buiten zichzelf leggen. Het is de beste manier om vele vele jaren meer van hetzelfde te krijgen. Wat vaak gebeurt. Met allerlei gevolgen vandien. En met het gevoel dat er niet uit deze vicieuze cirkel te komen valt.
Als beide partners blijven doen wat ze altijd deden, blijft de uitkomst inderdaad altijd hetzelfde. Als mensen de bereidheid hebben om het zelf én samen anders te doen, dan is verandering mogelijk of zelfs gegarandeerd. Zelf hun aandeel zien, zelf hun verantwoordelijkheid nemen, zelf met andere ogen willen zien en andere oren willen horen, zelf de zorg en liefde geven aan hun eigen gekwetste kind/vrouw/man binnenin…. Het komt er meestal op neer dat elke partner aan de slag gaat met de eigen kwetsuren, en dat er bewust gekozen wordt om hierover te delen wat helend is voor de relatie. En dat er eveneens bewust tijd en ruimte wordt gemaakt voor elkaar, voor samen-zijn, voor de relatie, voor de liefde. Alles wat je aandacht geeft groeit, dus ook de liefde, de harmonie, de intimiteit en alles wat mensen belangrijk vinden in hun relatie en leven. Het is niet nieuw wat ik hier schrijf.
Wat wel nieuw is is dat ik als Body and Soul Coach een jaartraject in het leven heb geroepen speciaal voor geliefden. “Het jaar van de liefde”, voor koppels die er voor kiezen om op een andere manier samen te zijn,. Om te beginnen door elke maand bewust samen tijd door te brengen in een cirkel, samen met andere koppels, samen met mij als coach. Om met een open hart en open geest getuige te zijn van elkaars gevoelens en verhalen, gewaar te worden, tijd en ruimte te delen met andere koppels, geïnspireeerd en gespiegeld te worden door elkaar, zichzelf en elkaar (h)erkennen in wat gedeeld wordt, bewuster te worden en te groeien…
Spreekt het jou en jullie aan, schrijf dan in voor dit (h)eerlijke jaartraject van de liefde, door een mail te sturen naar info@bodyandsoulcoaching of via de website, waar je ook allee verder informatie kan vinden.
Ik kijk er naar uit om samen met jullie de liefde te vieren, te eren en voeden.
Maria