Hij spreekt me aan over iets wat ik zei en schreef over hoogsensitiviteit. Hij zegt dat hij het niet eens is met me. “Het is ok als jij het niet eens bent met me”, antwoord ik hem. En ik vraag hem wat het met hem deed of waarmee hij het oneens is. “Ik voel me niet begrepen en gezien, door wat u zegt en hoe u het zegt”, zegt hij.
Ik vraag of hij het ok vindt, dat we allebei vertellen wat we precies bedoelen met hoogsensitiviteit. Dat we kunnen leren van elkaar, omdat we allemaal andere dingen horen en zien, door onze hoogstpersoonlijke ogen of bril. Dat we de dingen soms heel anders begrijpen en ervaren dan anderen. Dat vindt hij een goed idee. “Ik geloof dat we sensitief zijn, of hoogsensitief, als mens, omdat het ons in staat stelt om informatie op te nemen via onze zintuigen en sensoren. Om bewust te zijn van onszelf, anderen en de omgeving. Ik zie gevoeligheid als een kwaliteit die we allemaal hebben, tenzij die door onze opvoeding of transgenerationele patronen is afgeremd of opgehouden te bestaan. Het maakt deel uit van empathisch-zijn en wezenlijk ‘zijn’, iets wat ik bij zowel mensen als andere levende wezens zie en ervaar.”, zo deel ik met hem.
“Voor mij gaat hoogsensitief zijn over makkelijk overprikkeld zijn door alles, alert zijn, makkelijk van je stuk gebracht worden en je niet veilig voelen wanneer je in een groep bent of op een plek bent waar dingen onvoorspelbaar zijn.”, zegt hij.
Ik zeg hem dat ik hem hoor, zie en begrijp. Dat ik heb opgemerkt hoe hij tijdens de TRE-sessies zijn ogen altijd open houdt, en hoe hij in groepsverband zichzelf achteraan zet om de boel te kunnen overzien. Hoe zijn definitie van sensitiviteit zo logisch is. En hoe ze voor mij eerder klinkt als ‘hyper vigilant’ of hyper-opmerkzaam, wat vaak een gevolg is van – al dan niet early childhood – trauma. Hij knikt. Vervolgens zucht hij. En er komt een zachte glimlach op zijn gezicht. “U weet dat? U ziet dat allemaal…en u veroordeelt dat niet of spreekt er mij niet expliciet over aan, als we in groep zijn.”
“Dat doe ik inderdaad niet. Ik vertel dan eerder over – dat er mensen zijn die…, zonder namen te noemen. Maar ik zie wel wat er gebeurt. Met jou, met de andere mensen. En ik hou vanuit wat ik zie en opmerk, rekening met wat mogelijk naar boven zou kunnen komen tijdens onze groepssessies.”, laat ik hem weten. “In wat ik doe is opmerkzaam zijn een tool, een handig instrument.”, voeg ik daar lachend aan toe.
“Oh weet u dat het me in mijn job eigenlijk ook goed uitkomt, dat ik zo in elkaar zit? Dat het me als veiligheidsmedewerker voor een grote firma echt helpt om alles gezien en gehoord te hebben?”, gaat hij verder, “Er is niets wat me ontgaat.” Ik zeg ‘m dat ik dat volledig begrijp, en dat ik ook weet dat het heel vermoeiend kan zijn om constant ‘aan te staan’. Dat ik leerde dat ontspanning en rust dan net het omgekeerde kan betekenen, dan voor iemand die niet zo bedraad is. Dat daar waar rust en ontspanning zalig zijn voor veel mensen, dat het voor hem misschien hoogst oncomfortabel is, en zelfs onveilig kan voelen. Hij zucht opnieuw. Hij glimlacht opnieuw. Hij is blij, zegt hij, om gezien en gehoord te worden, om begrepen te worden. Om niet ‘die rare’ te zijn in mijn ogen, om niet veroordeeld te worden.
Een paar weken later spreekt hij me opnieuw aan. Hij keek naar de quiz over 25 jaar Canvas, en zag me daar in een fragment opduiken. “Ik herkende u, en tegelijk herkende ik u niet…want uw blik, uw lichaamstaal en de manier waarop u sprak was daar zo anders dan vandaag.”, laat hij me weten. “Dat heb je goed gezien. Dankjewel dat jij de gevoeligheid hebt om dat op te merken. Dankjewel ook om me dat te komen vertellen. Want ook zo kan reageren vanuit onverwerkt trauma eruit zien, als een hardere blik, sneller praten, scherpere opmerkingen, zogenaamd tegen heilige huisjes schoppen… En dat is gelukkig al een tijdje niet meer nodig voor mij. Het heeft tijd, zelfliefde en veel toewijding gevraagd, om zachter te zijn, voor mezelf en anderen. Om niet onrustig te worden van rust en stilte. Maar wat heeft het me veel geleerd en gebracht om van daar naar hier te evolueren.”
Zijn ogen blinken harder dan ooit tevoren. En mijn hart is meer dan gewoon blij. Die jongere generatie(s), ik geloof zo in hen en in hun kracht tot verandering.
#sensitief#waakzaam#leven#spreken#handelen#denken#uitwisselen#delen
(*) bepaalde dingen of feiten in dit bericht zijn aangepast owv het garanderen van de anonimiteit