Tot vorige week was ik me nog nooit zo bewust geweest van de invloed van de culturele eigenheden van mensen en de geschiedenis van hun land van herkomst.  Tot ik vorige week in Praag kwam om dokter Salmon te assisteren tijdens een opleiding QEC die 30 Gestalt-therapeuten daar kwamen volgen. Het werd voor hen een week van ontdekken, invoelen, groeien in verbinding, van opnieuw durven vertrouwen, van zich open stellen voor het onbekende, en van beetje bij beetje toestaan dat verandering naar een beter leven mogelijk is. En daar mocht ik getuige van zijn en een actieve rol in spelen, wat een zegen.

Of het nu een verslaving is aan drank, drugs, pillen, porno, shoppen, seks, eten, suiker…al die verslavingen beginnen met eenzelfde behoeftigheid, een gigantisch verlangen. Het komt voort uit een idee dat wij ‘iets’ nodig hebben om ok te zijn.  Dat er dingen van buitenaf nodig zijn om ons te fiksen, ons weer heel te laten voelen.

Wanneer gevoelens er niet mogen zijn, wanneer ze onderdrukt worden zorgt dat voor verharding aan de binnenkant. Vanuit die verharding, die eigen pijn, gaan mensen anderen proberen raken, pesten, dwarsbomen, onderuithalen tot zelfs fysiek aanvallen en doden.

Ik schreef eerder al eens over hoe traumatiserend het kan zijn voor een kind om ouders te hebben die niet emotioneel beschikbaar zijn.  De quote van vandaag vraagt misschien wel om iets meer duiding.Wanneer moeders en vaders niet helemaal lekker in hun vel...

Durf je eerlijk zijn met jezelf, toegeven wat je voelt en denkt en diep vanbinnen weet…ook al druist het in tegen alle overtuigingen waaraan je jezelf hebt vastgehouden tot nogtoe? Verkies je wat je als vertrouwd en zeker beschouwt omdat je geen idee hebt waar die wilde wensen die in je leven je zouden brengen?  Ben je bang voor de grootsheid en intensiteit van je gevoelens die vertaald willen worden? Of ben je verslingerd en verslaafd aan niet hebben en krijgen wat je wil? 

Soms kan je ervaren dat er té veel zit en dat de boel vast loopt, bij de minste extra die je van jezelf vraagt. Soms zit het precies zo vol en zit er zo veel, dat de beschikbare vrije ruimte in jezelf angstaanjagend klein en krap lijkt te worden. Je krijgt het benauwd, hebt het gevoel van vast te zitten, gevangen door wat allemaal in en aan je lijkt te kleven.
Als het discomfort daardoor groot genoeg is geworden, dan wens je zo hard dat je een herstart-knop hebt