Op het moment dat de verharding en afgeslotenheid ons teveel dwars zit en we het beu zijn, kan het ont-leren beginnen. Dan pas zijn we klaar om kwetsbaar te leren zijn.
Dan leren we met babystapjes geduldiger zijn met onszelf, we leren om bij onszelf te blijven als we ons ongemakkelijk, verdrietig, boos en overstuur zijn, we leren onszelf koesteren en omarmen in onze verscheurdheid, in onze heelheid en leren alle scherven van ons aan diggelen geslagen ware zelf graag zien.  

Door wie en wat laten we ons eigenlijk temmen?  
Wat maakt dat we ons bedwingen en ons niet de vrijheid gunnen om datgene te doen, te zijn en te leven wat bij onze ware natuur past?
Hoe komt het dat we ons zo beheersen alsof beheersing het hoogste goed zou zijn?
Waarom willen we onszelf dan zo graag in bedwang houden? We beteugelen onszelf en tomen onszelf in alsof we gevaarlijke wilde wezens zijn tegen wie we onszelf, anderen én de wereld moeten beschermen.  
Is dat echt zo?

Ik zie en hoor ze dagelijks in mijn praktijk, mensen bij wie de zintuigen verdoofd zijn, het vermogen om te voelen is afgezwakt of helemaal op slot is gezet en bewust-zijn of bewust-worden angstvallig wordt tegengehouden.
Er is een gigantische hoeveelheid ‘middelen’ die worden ingezet om de verdoving optimaal te houden.  Een paar populaire substanties zijn alcohol, drugs, suiker, angstremmers en anti-depressiva. Ze halen mensen één voor één uit hun energie en zorgen ervoor dat ze minder voelen, minder aanwezig zijn, minder bewust zijn.

Terwijl wij als mensen allemaal zo diep verlangen om te kunnen zijn wie we werkelijk zijn.

Emotioneel misbruik is zo gigantisch vaak voorkomend. Om te overleven én uit liefde en loyauteit zien (volwassen) kinderen niet dat ze gebruikt of misbruikt worden. De liefde voor de ouder of de ander houdt niet op met bestaan als er misbruik is. De zelfliefde helaas wel…

Jezelf bevrijden. Jezelf vrij maken van wat je als een blok aan je been ervaart, van wat op je weegt en wat je in de weg zit. Het kant als muziek in onze oren klinken. Alleen klinkt het stemmetje in onszelf dat zegt dat dit onmogelijk is vaak even luid of soms nog luider.

Er heel veel mensen die ik ontmoet in mijn praktijk of privéleven die zich misbegrepen voelen. Zelf voel ik me ook lang niet altijd, laat staan door iedereen begrepen.  In een TED-talk hoorde ik Theodore Zeldin eens zeggen dat bijna niemand zich begrepen voelt.
Waarom is dat zo?  Waarom voelt bijna niemand van ons zich echt helemaal begrepen? Ik bevraag het hier graag luidop, en ben zoals altijd ook benieuwd naar de manier waarop jij het beziet en aanvoelt. Schrijf dus als je wil een reactie hieronder.