Mensen zijn zo bang van hun eigen licht, hun kracht, hun potentieel, hun energie en grootsheid.  Mensen maken zich kleiner dan ze werkelijk zijn, binden in om te passen in families en omstandigheden en/of leven voortdurend met een handrem op.  Waarom toch?

“Jij hebt geen brein-probleem, jij bent gewoon niet compatibel met maatschappij waarin je leeft”, zegt de dokter-psychiater, “ en de oplossing is levenslang pillen nemen om de symptomen te onderdrukken en een soort fake gevoel van welbehagen te creëren.”
Uh??????? 

Over hoe iets wat zich als een uitdaging presenteert in je leven wonderlijke neveneffecten kan hebben om oneindig dankaar voor te zijn.

Het herbeleven van het verleden, het volledige verhaal vertellen in detail, is niet nodig om te helen.
Het erkennen en accepteren van wat er was/is en van wat zich heeft vastgezet in hun systeem,
dat is waar het om gaat.

Soms hebben we dat zelfs nodig om de échte veranderingen waarnaar we verlangen ook echt door te zetten. Want ook al is er discomfort, als er daarnaast ook de gewoonte is van iets wat vertrouwd voelt en gekend kan het lastig zijn om dat los te laten. Alsof we verslaafd aan gewoonte zijn, alsof we verslaafde gewoontebeestjes zijn.

Dankbaarheid helpt lichaam en geest, het koppelt je los van toxische emoties en heeft een blijvend effect op onze hersenen, zo zeggen wetenschappers. Het zorgt ervoor dat je jezelf vrediger voelt, dat je minder in weerstand bent en minder reactief.