Voelen.
Voelen wat er leeft in ons, voelen wat er gebeurt als anderen ons (niet) aanspreken, als anderen ons (niet) aanraken, voelen wat ons raakt, wat ons beweegt, wat ons triggert, beroert, uitdaagt….
Door te voelen worden we de weg gewezen, onze gevoelens zijn onze wegwijzers. Ons ‘voelen’ is ons kompas in het leven.

Ooit las ik een belofte aan een geliefde van Abraham Hicks…een wezenlijk andere belofte dan diegenen die je veelal leest of hoort voor een geliefde. Een belofte die spreekt over uit liefde je verantwoordelijkheid nemen. Geïnspireerd daardoor schreef ik vandaag deze ‘liefdesbrief’.

De schoonheid en kracht van familieopstellingen.

Wat helaas nog onvoldoende is doorgedrongen – ook bij dokters, therapeuten en velerlei hulpverleners – is dat de bewuste geest amper 5% van de realiteit of ervaring bepaalt. Ja dat is heel weinig.
Dat het leven zoals het geleefd en ervaren wordt voor 95% bepaald wordt door de programma’s die draaien in het onderbewustzijn.
En als er in die twee niet dezelfde gedachten, overtuigingen en ideeën leven blijft het leven voor veel mensen voelen als willen maar niet kunnen, of blijft het een energievretend en slopend proces om wat ze bewust geloven om te zetten naar hun realiteit.

Waarom doet het soms zo pijn om ons vrij te maken en weer heel te worden?
Waarom is het op het eerste gezicht zoveel pijnlijker om bewust te worden en te zijn van alle oude kwetsuren en van wat netjes onder de mat geveegd werd of weggestopt zat in een goed gesloten innerlijke brandkast?

Waarom gezonde relaties moeilijk zijn voor al wie kwetsuren opliep bij eerdere ervaringen van hechting en verbinding.