Luisterde je al naar de podcast Club Angst of keek je recent naar Patiënt Pedro op televisie? Dan hoor je en zie je het. Angst is heftig. Angst lijkt ook wel alomtegenwoordig.
Er zijn zoveel mensen die worstelen met angsten, in allerlei vormen en hoedanigheden. Maar of het nu hypochondrie, smetvrees, angst voor lijden en pijn, angst om te praten, angst om ontdekt of gezien te worden, angst om te falen, angst om door de mand te vallen, angst om niet goed genoeg te zijn of een smeltkroes van veel angsten gaat…uiteindelijk gaat angst vaak over angst voor de dood én angst voor het leven. Damn, angst voor alles waar het om gaat dus. Leven en het onvermijdelijke fysieke sterven.
Therapeuten en specialisten zeggen dat 10% van de kinderen/jongeren een angststoornis doorgemaakt, voor ze 18 worden. Dat is één op 10 kinderen. Dat zijn er twee of drie in elke klas.
En eens in de greep van de angst is het iets dat gigantisch veel impact heeft, op het leven, het werk, relaties, intimiteit en seksualiteit…op alles. Angst, zo zegt een Japans spreekwoord, ook de geringste neiging tot angst, voert een mens weg van zijn natuurlijke wezen. Eens in de greep van de angst lijkt het een stevig beest te zijn dat zich vast heeft gebeten en dat niet meteen van plan lijkt om los te laten. Genezen van een angststoornis of verlost raken uit de stevige greep die het heeft op een mens zijn leven, is vaak een lang en stevig parcours, waarvoor veel moed en toewijding nodig zijn.Ik was ook jarenlang één van die door angst geregeerde mensen, vooral sinds de dood van mijn eerste kind. En ik ben één van die mensen die weet hoe het is om er mee te (over)leven en hoe het is, en wat het vraagt; om niet langer beheerst te worden door angsten.
Zoals je misschien al eerder las, geloof ik niet in quick fixes.
Al zeker niet als er angst mee gemoeid is. Want mensen met angststoornis, of met een bang innerlijk kind, zijn vaak ook bang van verandering. Ook als die verandering betekent bevrijd worden van de angst. Want wat als de angst verdwijnt, die zo dominant en allesoverheersend aanwezig was? Wat als die verdomde maar ook zo vertrouwde angst wegvalt? Wat als alles waarmee bange mensen zich zijn beginnen identificeren wegvalt? Dat kan zo freaking spannend en angstaanjagend zijn. Vooral omdat een genezingsproces ook vraagt om alle vertrouwde reddingsmiddelen en copingsmechanismen los te laten. Om de angst te leren kennen, voelen en er niet meer voor weg te lopen. Om de angst(en) in de ogen te kijken en toe te staan dat ze komen vertellen waar ze over gaan.
Maar is dat echt wel mogelijk? En hoe doe je dat? Liefst met de hulp van een therapeut of coach. Laat je helpen. Wat is er daarnaast ook nodig? Veiligheid hoor ik dan vaak zeggen.
Over veiligheid heb ik het graag in een volgend bericht.