Iedereen kent de term collateral damage…maar nooit eerder hoorde ik iemand spreken of zag ik iets geschreven staan over collateral benefits, de al dan niet opzettelijke of beoogde voordelen van een gebeurtenis.
Het gebeurt echter heel vaak dat ‘iets’ wat ons overkomt positieve gevolgen of zelfs bijzonder prettige bijwerkingen heeft. Best vaak is het oorspronkelijke gebeuren eerder uitdagend of minder prettig van aard; het verlies van een job, een afspraak die last-minute afgebeld wordt…
Zoals een steen in het water een zichtbaar rimpeleffect heeft tot ver ver verwijderd van de plaats waar ie geland is, zo hebben gebeurtenissen in ons leven ook altijd dat soort rimpeleffect.
De eerste rimpels zijn vaak al snel en duidelijk zichtbaar en voelbaar.
Zo ben ik bijvoorbeeld bezig met een verhuis; de grootste ooit in mijn leven én de grootste om in mijn eentje te doen/regelen/organiseren.
Omdat ik van een groot naar een kleiner huis ga vond ik het een ideaal moment om te gaan downsizen op velerlei vlakken. De eerste rimpel als gevolg van de verkoop van mijn huis en de aankoop van een kleiner huis is dus het ontspullen.
Het is bijzonder boeiend om zoveel zaken tegen het licht te houden, te herbekijken en te bevoelen of ze mee mogen gaan naar het nieuwe nest. Om mezelf te bevragen of ik item X of Y werkelijk nodig heb of niet. Misschien nog boeiender is de vraag stellen of ik niet teveel heb en dat teveel eerder een last ipv een lust is in mijn leven. Serviezen, boeken en zoveel meer een tweede leven gunnen bij andere mensen, het gaf me een lichter en vrijer gevoel.
De hele papierwinkel herbekijken is misschien we de flinkste klus. Want wat ben je wettelijk verplicht om bij te houden? En kan dat misschien ook digitaal ipv op papier? De kleine scanner en ik hebben hier nooit eerder zo hard samen gewerkt. Alle persknipsels, inspirerende items die ooit uit magazines werden gescheurd, alle recepten die ooit zouden gemaakt worden, alle brieven uit alle mogelijke vriendschappen en liefdesrelaties…bijhouden of niet? En waarom? Ik bevraag me of het mijn ego is die dingen wil bijhouden of niet, ook al zegt iets in mij dat het gewoon fijn zal zijn voor mijn dochter en haar eventuele kinderen om eens hartelijk te kunnen lachen of te grinniken en de wenkbrauwen te fronsen bij het doorbladeren van het digitale archief. Maar is dat wel zo? Wie doe je een plezier met het bijhouden van bewijzen die ooit eerder in je leven rimpelingen in je hart, je ziel en je leven hebben doen gaan?
De prettige bijwerkingen van verhuizen en downsizen worden echt wel duidelijk, want ik bevraag en bevoel mezelf op een manier die best intens is. En ook hier voelt het vrijer en lichter om na eerlijke zelfbevraging afstand te doen van zoveel kilo’s papier waarvan ik dacht dat ze belangrijk waren, dat ze deel uitmaakten van wie ik ben.
En dan de foto’s. Jeetje wat een heerlijk weerzien met gebeurtenissen uit de voorbije 7x7jaar. Bij heel wat beelden komen bijkomende herinneringen naar boven, flarden van gesprekken, gevoelens die meespeelden toen, geuren die er waren, stemmen van mensen, lachbuien die niet over leken te gaan en waar heel je lijf op den duur pijn deed van het lachen…
Ook wat de foto’s betreft is het goed te herbekijken wat wérkelijk een toegevoegde waarde blijft hebben, ook nu nog. Er verdwijnen er best veel in een doos voor het containerpark.
Wanneer ik de stapel foto’s vastpak van de geboorte van mijn dochter heb ik in geen velden of wegen zien aankomen wat er dan gebeurt.
Ik werd oneindig diep ontroerd bij het terugzien van het hele geboorteproces van Zanna en haar eerste levensmaanden, alsof ik op één of andere gekke manier nu opnieuw moeder van haar kan worden/zijn. Alsof ik bijna 16 jaar na haar fysieke geboorte pas in staat ben om in de diepte en volheid toe te staan hoe wonderlijk het is. Haar komst, mijn moederschap, ons samen-zijn, het voelt zo wezenlijk anders dan toen. Terwijl ik de foto’s één voor één in mijn handen neem en daardoor 8 januari 2004 herbeleef, beleef ik het met zoveel meer kwetsbaarheid en gevoeligheid dan toen. Er zijn in de voorbije jaren zoveel innerlijke muren gesloopt, zoveel lagen van traumatiserende ervaringen al geheeld, zoveel meer authentieke verbinding tot stand gebracht in mijn eigen wezen…dat ik nu pas kan huilen als ik zie hoe ze op mijn borst wordt gelegd, hoe we elkaar zien, hoe ik haar mag voeden en troosten en vertellen dat ze zo welkom is in dit leven, in mijn leven, in ons leven, in deze wereld.
Het is de schoonste collateral benefit die er kan bestaan, de gelegenheid die ik krijgt om precies wanneer ik er klaar voor ben – al is dat zoveel jaren na bepaalde feiten – de volheid en veelheid van bepaalde ervaringen gewaar te worden. Zelfs al komen er tranen aan te pas. Tranen lijken oude wonden, die maar niet helemaal schenen te genezen, schoon te wassen. Zelfs al komen er emoties aan te pas die best intens of heftig kunnen zijn en die gewacht hebben om zich in hun volle glorie te laten zien op het moment waarop ik stevig genoeg geworteld ben om het toe te staan.
Ik wens jou en iedereen dit soort collateral benefits, elke keer wanneer je uitgedaagd of getriggerd wordt.