Trauma is what keeps the economy going.
Het is een pittige uitspraak van dokter Gabor Maté, expert op gebied van trauma, verslavingen en stress.
Hoeveel waarheid durven we zien in wat hij zegt, dat trauma precies datgene is wat onze economie gaande houdt? En hoezo, is er een relatie tussen trauma en economie?
Dokter Maté zegt, net als Eckhart Tolle, dat alle verslavingen ontstaan uit pijn en eindigen in pijn. Of het nu een verslaving is aan drank, drugs, pillen, porno, shoppen, seks, eten, suiker…al die verslavingen beginnen met een behoeftigheid en gigantisch verlangen naar het verdoven van innerlijke pijn en het vullen van de innerlijke leegte.
En onze maatschappij is, als we ze eerlijk durven bekijken, een duidelijke reflectie van de enorme pijn die er is. Kijk naar de veelheid winkels, naar rekken vol ‘dingen’ die mensen allemaal een tijdelijk plezier verschaffen, maar die uiteindelijk meer kwaad dan goed doen.
De drang om te kopen, te eten, te drinken enz, komt voort uit een idee dat wij ‘iets’ nodig hebben om ok te zijn. Dat er dingen van buitenaf nodig zijn om ons te fiksen, ons weer heel te laten voelen. En heel even lijkt het ook alsof datgene wat wij ‘gebruiken’ hiervoor ook doet waar we op hopen. Tot de kick, de rush, de tijdelijke bevrediging weer wegebt, en we opnieuw willen scoren, tot we meer van hetzelfde willen, of meer van nog veel meer. Om opnieuw dat kleine opstootje van geluk of bevrediging te ervaren. Of het nu voortkomt uit een nieuwe handtas, een orgasme, een reep chocolade, is niet waar het eigenlijk om gaat…het gaat om de hunkering die achter al die dingen zit.
Onze consumeerdrang, de drang naar meer hebben, bezitten, beleven, eten, gebruiken is helemaal perfect voor de economie. Hoe meer we geloeven dat we ‘dingen’ nodig hebben om onszelf beter te voelen, hoe beter het gaat met de economie. Er wordt ook handig op ingespeeld door marketeers allerhande, zij spelen het spel op hoog niveau mee. Er worden artificiele behoeftes gecreëerd, er wordt ons wijsgemaakt dat met gadget X, drankje Y, website zus of zo ons leven zoveel beter en mooier zal zijn. Uiteindelijk zullen we, als we geen verandering krijgen wat dit betreft, de aarde vernietigen door onze onstilbare honger, onze consumeerdrang.
Uiteindelijk zijn alle verslavingen, in welke gradatie en van welke aard dan ook, een verslaving aan één en hetzelfde iets, nl een verslaving aan het ontsnappen aan de realiteit, een verslaving aan het ontsnappen aan de pijn. En het is de ontkenning van de realiteit, de weerstand die we voelen tegen het gewaarworden van de pijn die in ons leeft, die het grootste lijden veroorzaakt en die zo’n verstrekkende gevolgen heeft.
Tot op het moment waarop we de pijn herkennen, erkennen en er bij durven blijven, gaat het roepen en schreeuwen om verdoving in ons. Pas wanneer we weten welke behoefte, welk gemis of tekort achter onze verslavingen zit, kunnen we aan de werkelijke vraag tegemoet komen.
Dan kunnen we kiezen voor heling, liefde, mededogen en verbinding, die voor werkelijke vervulling zorgen. En dat staat niet in een glanzende verpakking te blinken in een winkel, die betaal je niet goedkoop of duur…die dingen krijg je in ruil voor tijd en ruimte die je jezelf geeft, die dingen vragen moed en kwetsbaarheid. Die dingen zijn op korte en lange termijn de beste investering in jezelf én de wereld rondom jou.