Heb jij wel eens een beschuldigende vinger uitgestoken naar iemand omdat je hem of haar verantwoordelijk achtte voor jouw miserie of jouw verdriet?
Heb jij ooit diegene vervloekt die loeihard op jouw knoppen heeft geduwd?
Ben je ooit kwaad geworden of misschien zelfs beginnen roepen tegen de man, vrouw of het kind die jouw onmacht naar boven deed komen?
Het lijkt wel een instant reactie te zijn bij de meesten van ons. Om voor waar aan te nemen dat het de anderen zijn die ons kwaad maken, dat we door de anderen minder goed in ons vel zitten of ongelukkig zijn in ons leven. Het is wellicht ook het meest voorgeleefde voorbeeld dat de meesten van ons kennen uit de gezinnen waarin we opgroeiden.
Dat het anders kan, dat we anders kunnen kijken naar dezelfde situaties waarin we verzeild geraken en naar de manier waarop wij reageren in die situaties, dat wisten de oorspronkelijke bewoners van wat we nu Amerika noemen ook al.
De quote van vandaag nodigt uit om diegenen die ons uitdagen te zegenen. Om blij te zijn en dankbaar omdat zij het zijn die ons doen groeien, die ons vragen om buiten onze comfortzone van wat we kennen te gaan. Om te stretchen, te expanderen en van daaruit dichter bij onszelf te komen, terug thuis te komen bij onze essentie, onze natuur zoals zij het noemen.
Gezegend zijn zij die ons uitdagen, die op onze knoppen duwen en ons triggeren, want zij zijn diegenen die ons komen herinneren aan de deuren die we hebben dichtgedaan en de deuren die we nog moeten openen.
Ook al kan de uitnodiging er een zijn waar je niet meteen dolenthousiast ja op zegt, ook al voelt het niet direct als een feestje om dit aan te gaan, het is wel de moeite waard om minstens ja te zeggen tegen de ervaring. De ervaring om ten volle ons eigen verantwoordelijkheid te nemen. Om te weten dat datgene wat ons zo raakt, gelinkt is met onverwerkte pijn aan onze eigen binnenkant. Om te beseffen dat we dankzij de anderen beust kunnen worden van wat er nog allemaal zit in onszelf wat vraagt om gehoordn gezien en geheeld te worden. Om eindelijk misschien de moed en durf te hebben om die dingen onder ogen te zien die we als kind of jongere niet konden zien, omdat het toen zelfs levensbedreigend of onveilig voelde om in de volheid van de ervaring te zitten. Om alles wat we deskundig hebben verstopt, genegeerd en onderdrukt, één voor één, toe te staan. Om misschien na de stretch, dankzij het expanderen en groeien de oospronkelijke vonk die ons deed verlangen naar dit leven terug te vinden en het vuur weer aan te wakkeren in onszelf. Om misschien na al die jaren opnieuw leven te geven aan begraven verlangens, aan versteende harten, aan bevroren bekkens…
Gezegend zijn zij die ons op pijnlijke manier moeten komen herinneren aan wie wij werkelijk zijn, omdat wij dat zijn vergeten. Gezegend zijn zij die ons opnieuw dichter bij onszelf brengen.