Ik vertelde aan een werkgever van me hoe blij ik word van het monotasken die het vraagt om audioboeken in te spreken. En hij deelde dat plezier, die vervulling. Hij ervaart dat ook als hij boeken edit.
We hebben over hoe heerlijk het is om zo ‘aanwezig’ te zijn bij één iets. En hoe naast de volledige aanwezigheid ook een soort leegte waar te nemen is. Alsof we, dankzij het volledig met één ding bezig zijn, het laten waaien in ons hoofd, zoals een openstaand raam de kamer kan verluchten. Waardoor ons brein, ons wezen én ons lijf na een 4 uur durende sessie eerder opgeladen is dan moe, eerder blij dan overbevraagd. Simpelweg omdat het ons toestond te doen waarvoor we breingewijs zijn ‘uitgerust’, één ding, met al onze aandacht. Gefocust zijn op één ding, aandachtig aanwezig zijn bij één iets, voelt als een weldaad.
Ik geloof dat we met z’n allen zo gewoon zijn geworden, of velen ook verslaafd, aan multitasken, dat we niet eens doorhebben hoe nefast voor onze innerlijke feestvreugde dat is. Multitasken is overigens een misleidend en misschien wel compleet verkeerde term voor wat het is. Het is eigenlijk voortdurend ‘task-switchen’, het schakelen van het één naar het ander, binnen een fractie van een seconde. Dat voortdurende switchen zorgt volgens onderzoek dat onze productiviteit met bijna de helft vermindert en dat het dodelijk is voor creativiteit.
De meesten van ons verkeren in een soort permanente staat van afleiding, die zo is ingebakken in ons dagelijks leven, dat we vaak niet eens merken wat de consequenties zijn. Het is niet echt ‘hier’ zijn of hiermee bezig zijn en ook niet daar én daar én daar. Het is nergens helemaal zijn, maar overal een klein beetje, een klein vertrooid en versnipperd beetje. Het vlakt af, het geeft geen vervulling én het tast ons vermogen aan om diep te focussen of diep aanwezig te zijn, bij onszelf, bij elkaar, bij een project…
Merken we dat ook niet allemaal ook in onze privélevens? Je hoort en voelt wanneer iemand niet helemaal aanwezig is in een ontmoeting, wanneer een telefoon voor voortdurende afleiding zorgt, wanneer bliepjes en tuutjes of zelfs stille zichtbaren berichtjes oppoppen. Dan zijn we niet écht aanwezig in het moment of bij elkaar. En dat maakt echt een verschil in de kwaliteit van het samen-zijn.
Dus die sessies van 4 uren inlezen bij De Uitsprekerij zijn voor mij hemels an sich, omdat ik er op alle vlakken blij van word. en ook omdat het een bijzonder goeie reminder is om ook daarnaast veel meer in monotask-modus te gaan. Om er bewust voor te kiezen om mogelijke onderbrekingen te voorkomen, vliegtuigstand is daarbij een geweldig ding op de telefoon.
Ik las dat een onderzoek uitwees dat blokjes van 2 tot 4 uur ideaal zijn om ons op één project te concentreren. Dat monotasken beide kanten van onze hersenen aanspreekt (multitasken dus niet!) waardoor je dieper gaat, met meer impact voor dat waar je mee bezig bent én veel meer kans op doorbraken of lumineuze oplossingen. Er bestaat ook zoiets als onze eigen specifieke piekprestatietijd, het tijdstip van de dag waarop we van nature beter in staat zijn om te focussen…het helpt natuurlijk om ons daar bewust van te zijn.
Ik kan met opnieuw meer overtuiging zeggen dat een soort beschermde tijd om diepgaand en aandachtig te werken voelt als een heilige moment.
En hetzelfde geldt natuurlijk voor andere heilige momenten van ‘alleen maar’ aanwezig te zijn bij andere ervaringen ook. Rusten, wandelen, een boek lezen, mediteren, praten met een vriend(in), koken, vrijen met je lief…
Echt aanwezig zijn in elk moment, volgens mij worden wij daar allemaal beter van. Of wat denk jij?
#monotasken#vervullend#helend#deugddoend#zaligeleegte#volheidvanervaren#aanwezig#bewust#inhetmoment