Hij en ik zaten samen in een weekend tijdens de donkerste dagen van 2015. Hij en ik, dat klikte meteen.
De praatstok die hij maakte en wat ik daarin zag, waren een mooi begin om man-vrouw-stukken te onderzoeken in de groep toen. Hij en ik dat klikte, dus we zagen elkaar nadien ook nog.
En op een dag zei hij iets dat on-liefdevol was, woorden met scherpte. Het heeft de vriendschap niet stukgemaakt, het heeft mij niet stukgemaakt. Maar zeggen dat het fijn was om te ontvangen, dan zou ik liegen. Al wist ik ook meteen dat wat hij zei veel minder over mij dan over hem ging.
Hij en ik bleven klikken en elkaar zien. Hij en ik bleven vrienden, ook al zagen of zien we elkaar niet vaak. Soms in het echt, soms virtueel praten we bij. Zoals eergisteren. En hoewel er totaal geen ruis op de lijn zit, zei hij op en bepaald moment dat hij nog even terug wilde op tafel leggen wat hij gezegd had ergens in de eerste maanden van 2016. Hij zei dat hij nu besefte van waar het kwam, die kwetsende woorden. Hij zei dat hij eigenlijk gewoon bang was, bang van de krachtige vrouw die hij eigenlijk wel leuk vond. Hij zei dat hij onzeker was, niet wist of hij wel zou kunnen blijven staan. Hij zei dat hij ‘nodig’ wilde zijn, terwijl hij wist dat ik hem niet nodig had om een gelukkig en vervullend leven te leven.
Hij had tranen in zijn ogen, toen hij dit zei, en dat het hem zo spijt van toen. Ik had tranen in mijn ogen toen ik het hem hoorde zeggen, in alle eerlijkheid en kwetsbaarheid. Het was een bijzonder moment…toen we voelden dat het onze harten open maakte en hoe helend dit was. Niet alleen voor hem als man en mij als vrouw en wij als vrienden. Maar ook voor ‘het mannelijke’ en ‘het vrouwelijke’ in de wereld.
We deelden nog over hoeveel mannen diep verlangen naar een krachtige vrouw, een wildevrouw, een vrouw die voluit haar vrouw-zijn belichaamt en beleeft. En hoe vrouwen intens kunnen verlangen naar een échte man die in zijn mankracht staat. En hoe we beiden tegelijk het meest verlangen en het meest bang zijn daarvan. Omdat ‘ja’ zeggen betekent dat er geen verstoppertje meer gespeeld wordt, omdat het gaat om voluit en ongeremd delen en beleven. Omdat het gaat om het al wat is, en wat zich aandient, durven ervaren ook als het donkere momenten en uitdagende stukken betreft. Mannen die bang zijn voor vrouwen. Vrouwen die bang zijn voor mannen. En die vanuit die angst met een rem op leven en liefhebben, die vanuit angst reageren, pretenderen, kleineren, intimideren….
Terwijl er in het durven ‘ja’ zeggen aan het verlangen naar die man in zijn mankracht, die vrouw in haar vrouwkracht zoveel schone, rijke, diepe ervaringen te beleven. Met plaats voor de angst, de remmingen, de onzekerheid, de twijfel, de zelfkritiek, de schuld, de schaamte en al wat soms nog de kop op steekt. Met ruimte voor de diepe waters, de oceanen van liefde, eerlijke conversaties, vertrouwen, verbinding, overgave, gekte en ongeregeldheid, intimiteit in allerlei vormen en hoedanigheden en zoveel meer.
Dit moment, die confession die niet alleen good is fort he soul, maar ook voor de vriendschap…de verbindende stilte en het gesprek wat er op volgde, was echt een geschenk.En omdat geschenken kunnen gedeeld worden, mocht ik van die vriend een stukje schrijven. Dankjewel daarvoor, gij schone mens.
