Mijn zweethut-ervaring van zondag was tegelijk een hele easy én bijzonder diepgaande ervaring.
Easy, omdat ik met gemak de vier rondes doormaakte, mijn lijf met gemak losliet terwijl het zweet voortdurend in straaltjes van me afliep en alles wat ik uitsprak en benoemde een instant helend effect had.
Eén van mijn stille gebeden tijdens de zweethut zondag, ging over helderheid krijgen en inzicht ivm de aard van (sommige) relaties. Dat ik daarop meteen de dag nadien antwoorden in koeien van letters zou krijgen, in heftige beelden en een pijnlijke videocall, dat was wel heftig.
Careful what you pray for. Dat dus.
Het begon nochtans best rustig tijdens mijn ochtendritueel. Terwijl ik drumde en zong, liepen en tranen over mijn wangen en het voelde toen vooral als meer overgave aan diep voelen en erbij blijven. Ook bij de scherpe randjes die er nog zijn en voelen hoe een deel daarvan zacht mocht smelten. En een ander deel nog niet kon verzachten.
Later in de voormiddag mediteer ik samen met een vriendin. Of dat was het plan. Maar vanaf we ons beiden met gesloten ogen in de ruimte bevinden, worden we meegenomen op een intense trip doorheen ervaringen en sensaties. We delen en benoemen wat er gebeurt in elk van ons en zonder de details te delen van onze gedeelde ervaring, vallen er woorden als strijdster, moord, verraad, vluchten, priesteres, licht, grootste liefdes, hieros gamos, wanhoop, schuld en verlies… Het raakt en raakt diep. Tranen wassen stukjes schoon, puzzelstukjes vallen op z’n plaats, dingen verhelderen. Ik ben ontroerd en dankbaar dat we dit samen hebben mogen beleven. En voel dat het goed is de rest van de dag in zachtheid door te brengen.
Maar dat is buiten de online ontmoeting met een vriend gerekend. Het is het meest pijnlijk en confronterende uitwisseling wij ooit hadden…er is vooral gelost aan één kant en die lading is op mij en bij mij terecht gekomen. Het voelt alsof er ook verraad meespeelt in de aanloopstrook naar dit gesprek, oh kijk die hadden we die ochtend ook al gehad. Omdat ik nog een cliënt zie in de praktijk in de late namiddag, is het ook onaf als we de videocall stopzetten. Terwijl de tranen de hele call lang over mijn wangen stroomden, verzamel ik mezelf nadien, verbind ik me met de rustplek die er altijd is binnenin mij, en heb ik een hele mooie eerste sessie met een nieuwe cliënt.
Als de avond valt voel ik dat er deksels van potjes zijn gevlogen en dat ik er nog niet klaar mee ben. Maar ik gun mezelf tijd om hier pas verder in te duiken als er een veilige space-holder is. En een deel van mij weet meer dan ooit dat ‘do no harm, take no shit’ dé reminder of mantra voor de dag(en) is. Helder en duidelijk begrenzen aan de ene kant. Woorden proeven vooraleer ze uit te spreken, weten vanuit welke plek woorden en daden vertrekken, en pas groen licht geven als je niet vanuit eigen pijn of kwetsuur scherp reageert, aan de andere kant.
Vooraleer ik ga slapen voel ik hoe een jonge innerlijke strijdster in mij roept en tiert en schreeuwt. Op dit moment zal ik space-holder zijn voor haar. En tegelijk kies ik voor deze mantra.
I choose to do no harm and take no shit.
I choose to do no harm and take no shit.
I choose to do no harm and take no shit.
