Ik ben beginnen mediteren toen ik ongeveer 20 was, nadat ik een dik jaar eerder een mystieke ervaring heb gehad in Assisi tijdens de zgn Romereis. Het kwam een beetje als vanzelf op mijn pad, zou je kunnen zeggen. Of het is een kwestie is van aan te trekken wat je verlangt – de mensen, de ervaringen, de boeken….
Ik begon te mediteren door elke dag te chanten, mantra’s te zingen, van de maha mantra van de Krishna’s tot de vele mooie mantra’s die ik dankzij Deva Premal leerde kennen. Door te chanten was er geen gebabbel meer in mijn hoofd. Terwijl de klanken uit mijn mond rolden, was het vanbinnen in mij stil. Heerlijk vond ik dat.
Nadien dook ik met veel overgave in de begeleide meditaties die me naar alle uithoeken van mijn verruimd bewustzijn brachten en die me tegelijk dieper liet gewaarworden en hoger deed reiken. Achteraf bekeken was ik op heel veel plaatsen gelukkig, en soms zelfs in extase, maar weinig in het hier en nu. Ik verlangde zo naar anders en beter, naar het goede doen en de meest verlichte versie van mezelf zijn.
Ik mag hierbij mild zijn voor mezelf, ik zat niet enkel vast op een rozige wolk, ik was geen zweefteef die nooit haar voeten meer op de grond zette. Ik ben écht gegroeid door die eerste 20 jaar mediteren en mijn bewustzijn is sowieso daardoor verruimd. Nog steeds voelt het samenvallen met het Al wat is als het mooiste dat er bestaat en ben ik blijvend dankbaar hiervoor. Hoewel ik liters tranen heb gehuild die eerste 20 jaren van meditatie en zelfrealisatie, wilde ik mezelf toch liefst wegvoeren van de pijn in mijn wortels of mijn fundament. Natuurlijk was het niet bewust, dat ik flink wat dingen onderdrukte of er met een grote boog – een regenboog met glitters soms – omheen liep.
Niet met scha en schande, maar met scheiding, verlies en een meermaals gebroken hart ben ik….ik wilde schrijven, steeds meer geland in het hier en nu en in het zien en erkennen van alles in en op en aan en van mezelf, maar het is eerder dat ik plat op mijn buik op de aarde ben gevallen, of dat ik ben neergestort na een vrije val in wat eerst een oneindig zwart gat leek.
Het is met een aangeboren zin voor drama en overdrijving dat ik dit zo schrijf, en toch is het ook waar. Dat van die overdrijving zeg ik, omdat er echt ook altijd al, vanaf mijn zeventiende, mensen zijn geweest bij wie ik al-wie-ik-ben kon laten zijn. Er was geen totale ontkenning van mijn primaire kwetsuren en oertrauma. Ik kende ze echt wel, maar ik dacht dat het weten en toegeven ervan genoeg was, en dat ik daarna richting ‘bliss & joy’ kon gaan.
Door de jaren heen ben ik, stukje bij beetje, meer durven ervaren, ben ik bij mezelf kunnen blijven als het stak, en drukte en pijn deed aan mijn binnenkant. Waar ik eerst vooral een lichtwerker wilde zijn, ben ik pas gaandeweg het donker of de schaduw gaan omarmen – mijn donker en mijn schaduw. Waar ik eerst vooral mindful in de hoogte wilde gaan, ben ik meer en meer ook mindful de diepte in durven duiken…om mezelf helemaal terug te vinden in het midden. Mezelf in de heelheid van wie ik ben en de veelheid van wat ik ervaren heb, en al het niet weten erbij.
Tussen toen en nu zijn er nog heel wat meditatie-ervaringen en stromingen die ik ingevoeld heb. Het is als een grote doos vol mooie mogelijkheden waaruit ik nu kan kiezen, naargelang of ik meer stilte, klanken of wat anders nodig heb om bij mezelf te kunnen zijn, helemaal, in het moment aanwezig.Ik oefen nog in de gelijkmoedigheid om alles te verwelkomen.
En hier en nu, of eigenlijk sinds een kleine week is mijn favoriete meditatie die van loving-kindness, zoals ik ze leerde in de Mindfulness and Psychedelics-course van Tim Cools. Een aanrader, zowel meditatie als de cursus.
May you be kind to yourself. May you live with ease. May you be at peace.
May everyone be kind to themselves. May everyone live with ease. May everyone be at peace.
