Heel vaak komen mensen bij mij als coach terecht vanuit een discomfort en het grote verlangen om daar van verlost te geraken. Lang niet altijd begrijpen ze dat het discomfort datgene is wat hen uitnodigt of soms bijna dwingt tot zelfreflectie en verandering.
Het is zoals de kreeft die haar pantser afgooit als het te klein is geworden…
Als wij jarenlang een bepaalde gewoonte hebben gehad, vaak van heel vroeg in ons leven, dan is dat voor ons de normaalste zaak van de wereld, dat is ons ‘normaal’. Zelfs als het discomfort met zich meebrengt, wat we soms niet beseffen omdat het zo gewoon is voor ons, omdat het er altijd of al heel lang is geweest als deel van ons leven.
Pas als er door omstandigheden, door een verruimde of andere blik op wat we de realiteit noemen, door cursussen waarbij we bepaalde lagen beginnen afpellen die bovenop onze kern zijn komen te zitten of plakken, krijgen we het gevoel dat er discomfort is.
Of pas wanneer we bepaalde situaties en omstandigheden ontgroeid zijn, als we onze lessen hebben geleerd of beseffen dat we bepaalde dingen niet langer deel willen laten uitmaken van ons leven, voelt het écht beklemmend of pijnlijk.
Soms hebben we dat zelfs nodig om de échte veranderingen waarnaar we verlangen ook echt door te zetten. Want ook al is er discomfort, als er daarnaast ook de gewoonte is van iets wat vertrouwd voelt en gekend kan het lastig zijn om dat los te laten. Alsof we verslaafd aan gewoonte zijn, alsof we verslaafde gewoontebeestjes zijn.
Het gebeurt dat er dan een soort conflict in onszelf ontstaat, iets wat wringt en trekt en duwt aan onze binnenkant. Een conflict tussen dat ene deel in ons dat duidelijk de te kleine jas wil uittrekken om meer ruimte te krijgen om te worden wie we werkelijk zijn, en dat deel dat graag de dingen wil houden zoals ze zijn, uit (onbewuste) loyauteit naar familie, uit angst voor het onbekende of omdat we twijfelen aan onze intuïtie of gezond verstand.
Discomfort kan misschien één van de grootste geschenken zijn die we kunnen krijgen. Om ons nét dat duwtje in de rug te geven om te doen wat we verlangen of waar we al zo lang van dromen. Om ons te brengen op de plek waarvan we ergens weten dat we daar thuis horen, ook al is het spannend en nieuw. Om het beste ooit mogelijk te maken.
Ik wens het jou, mij, ons, iedereen toe.
Dat we in en door het discomfort heen groeien, geduldig bij elke stap of fase die erbij hoort, blijvend geloven en vertrouwen in wat komen zal en gefocust op daar waar we willen zijn.