Dokter Melanie Salmon, bij wie ik een deel van mijn opleidingen volg(de) heeft het al vaak gezegd…haar collega’s uit de medische wereld leren niet holistisch naar mensen hun klachten kijken én ze weten te weinig van trauma’s die aan de basis liggen van heel wat fysiek en psychisch lijden van mensen.
Van wat een nieuwe cliënte in mijn praktijk vertelt, valt mijn mond toch wel even open van verbazing. Ze is doorverwezen door een psychologe die niets meer voor haar kan betekenen als jaren van praattherapie geen echte verbetering of verlichting lijkt te geven. Ze heeft wellicht een stoornis in haar brein vermoedt de psychologe dus stuurt ze de vrouw naar een psychiater. Die zegt haar formeel, jij hebt geen brein-probleem, jij bent gewoon niet compatibel met maatschappij waarin je leeft. Oplossing volgens de dokter-psychiater is levenslang pillen nemen om de symptomen te onderdrukken en een soort fake gevoel van welbehagen te ervaren. Tenminste als de pillen aanslaan, want die werken niet voor iedereen.
Wat die psychiater zegt is waar de quote van vandaag over gaat…het is niet omdat mensen zichzelf aangepast hebben aan onze zieke maatschappij dat het goed met hen gaat. Anderzijds, als het hen niet goed gaat zou het niet zo moeten zijn dat mensen zichzelf dan maar moeten aanpassen of pillen moeten nemen of anddere dingen moeten doen om het vol te houden in een wereld waarin de manier waarop met mensen en waarden wordt omgegaan die niet strookt met hoe het voelt in mensen hun eigen innerlijke wereld.
Het veelal zwijgzaam, lijdzaam en volgzaam blijven pikken en slikken wat er uit economische belangen wordt gevraagd in de maatschappij is iets wat al generaties lang aan de gang is. De transgenerationele issues die daarmee samenhangen maken mensen ziek en zo vaak denken ze dat ze zélf het probleem zijn, dat ze niet goed genoeg zijn, niet hard genoeg hun best doen…
Het veelal onbewust meedoen aan de economie waarin steeds meer consumeren de boodschap is, is iets wat aangedreven wordt door de onvulbare leegte aan de binnenkant, het bodemloze vat van de gekwetste of getraumatiseerde mens. Of het nu handtassen, schoenen, kleren, citytrips, gadgets, leuke meubels en hebbedingen voor het interieur, grote auto’s, seks, alcohol of andere drugs zijn…volgens traumaspecialist is het allemaal hetzelfde. Het is het troosten, het (ver)vullen waar krampachtig naar gezocht wordt.
Het past perfect samen; méér willen vraagt meer geld, en voor meer geld willen mensen blijkbaar meer doen, meer dan goed voor ze is, meer dan gezond voor ze is.
Tot er ofwel een veertje knapt en/of er bewustwording komt. Tot er ingezien wordt dat alle drank en drugs en schoenen en luxe het gat niet écht heeft gevuld. Tot ingezien wordt dat de symptomen ook niet zomaar bestreden kunnen worden waardoor alles plots beter zal zijn. De angsten, de verslavingen, het fysieke of psychische lijden, het zijn de gevolgen of symptomen van iets wat daar aan vooraf is gegaan. Soms al heel lang voor de symptomen zich laten zien of voor ze doorbreken. Tot mensen het verband zien tussen oorzaak en gevolg, én ze zien hoe de maatschappij en het wereldbeeld daarin ook een rol speelt.
De psychiater mag dan gelijk hebben, dat mijn cliënte en velen met haar niet aarden, niet matchen met de maatschappij…maar laat ons helpen om mensen niet te verdoven met pillen maar hen wakker en bewust te maken, zodat ze zichzelf kunnen worden/zijn, helemaal.
En dat er steeds meer mensen niet passen of niet langer aangepast willen of kunnen zijn aan de zieke maatschappij waarover Krishnamurti spreekt in zijn quote…misschien zijn die mensen wel nodig om mee de verandering te creëren, om alles in beweging te brengen zodat door de pijn van transformatie heen kan gevoeld worden hoeveel liefde aan de oorsprong ligt van de initiële roep om hulp. En we dankzij de nood aan verandering weer een gezonde samen-leving krijgen.