Ik heb het de voorbije week opnieuw in meerdere coaching-sessies gezien, gehoord en ervaren hoe waar het is wat Mariannen Williamson schijft.
Mensen zijn zo bang van hun eigen licht, hun kracht, hun potentieel, hun energie en grootsheid. Mensen maken zich kleiner dan ze werkelijk zijn, binden in om te passen in families en omstandigheden en/of leven voortdurend met een handrem op.
Omdat ze van kleins af aan signalen hebben opgevangen dat wie ze werkelijk zijn niet helemaal ok is.
Omdat ze al heel vroeg beseften dat er geen ruimte voor hen was, voor hun volheid en veelheid aan energie.
Omdat ze al van in de wieg weten dat hun ouders of opvoeders geen idee hadden hoe ze met hen moesten omgaan.
Omdat ze – niet altijd met woorden – te horen kregen dat ze té luid, te druk, te aanwezig, te gevoelig, te behoeftig, te speels, te nieuwsgierig of gewoonweg te véél zijn.
En dus leren mensen zich aan te passen, om aan verwachtingen te voldoen, aan normen en waarden die door andderen zijn bestgelegd, om niet buiten de lijntjes te kleuren en al helemaal niet om boven het maaiveld uit te steken.
Mensen leren ‘braaf en lief en flink’ te zijn, zoals het van hen gevraagd wordt, omdat het anders oncomfortabel is voor de anderen.
Wat mensen hierdoor meekrijgen is enerzijds dat het niet hoort om meer te zijn dan wat er getolereerd wordt of wat als normaal en goed wordt beschouwd. Ook dat zij fout zijn en de anderen het beter weten. En pijnlijk genoeg vooral dat wie ze werkelijk zijn niet ok is. Mensen leren hierdoor rolletjes spelen en beginnen te leven of overleven als een onechte zelf.
Alle mogelijke middelen worden aangewend om toch maar te voldoen, om goed genoeg te zijn, om niet in onliefde te vallen bij ouders, opvoeders en naasten. Ook als die middelen en ingrepen destructief zijn voor de eigen fysieke en psychische gezondheid. Die impact op mensen is soms al meteen duidelijk in de gezondheidssituatie van jonge kinderen…alleen zijn diezelfde mensen die (onbewust) de vraag hebben gesteld naar inbinden en in een familie-doosje passen, diegene die met de ziektebeelden geconfronteerd worden. En wat denk je? Het ziek zijn of psychisch lijden wordt als op zichzelf staand bekeken, niet als een symptoom van onderdukking, van gedisconnecteerd zijn, van ontkenning van de ware natuur.
Pas als mensen ouder zijn en het discomfort, de pijn of de ziekte ernstiger wordt en/of wanneer mensen zichzelf gaan bevragen worden er linken gelegd. Soms. Soms is het nog eerst een hele periode alsof je met een zachte spons lagen weg wast die het licht van de innerlijke lamp hebben verduistert en vermindert. Soms is het echt een heel proces van wakker worden, inzichten krijgen, puntjes met elkaar verbinden tot de tekening zichtbaarder wordt…tot mensen klaar zijn om te zien, erkennen en weten wie ze werkelijk zijn. Dat wie ze zijn fantastisch, mooi, groots, uniek, wonderlijk en zoveel meer zijn. En dat ze vrij zijn om te zijn wie ze zijn.
Daar getuige van mogen zijn, van hoe dat wakker worden, het ontvouwen en uitslaan van hun prachtige vleugels gebeurt, is een zegen en een voorrecht voor mij als coach. Elke keer weer.