Elke maand hebben we een supervisie-sessie met een 8-tal QEC-practicioners. Samen met mijn collega’s, die net als ik in hun coaching-praktijk of als therapeut onder andere Change Of Beliefs-sessies doen, een effectieve manier om jezelf op onderbewustzijnsniveau te bevrijden van beperkende en destructieve overtuigingen. We komen samen om te delen en te leren van elkaar.
Gisterenavond tijdens de supervisie ging het er ondermeer over dat het hele proces om verlost te geraken van destructieve en negatieve overtuigingen soms bijzonder pijnlijk en zwaar kan zijn. Dat het wel mogelijk is dat sommige mensen dansend of met heerlijk grote vleugels de sessies verlaten, maar ook dat het lang niet altijd zo’n feestje is voor iedereen.
Vooral mensen met een flinke rugzak vol transgenerationele kwetsuren en (vroegkinderlijke) trauma’s kunnen zich op bepaald moment heel beroerd of slecht voelen in een helingsproces. En dat heeft allemaal te maken met de systemen die ons brein, ons zenuwstelsel bij traumatiserende ervaringen in gang zet.
Getraumatiseerde mensen kunnen mensen zijn die ‘bevroren’ zijn, je hoorde ongetwijfeld al van de fight-flight-freeze reactie bij stress, onveilige of bedreigende situaties en traumatiserende ervaringen. In die ‘bevroren’ staat van zijn worden mensen eigenlijk losgekoppeld van het werkelijk voelen en ervaren. Mensen worden afgesneden of gedissocieerd van in de realiteit en zijn niet werkelijk in hun lichaam ‘aanwezig’. Een deel van het brein, de hippocampus, doet als het ware ook niet meer echt mee.
Getraumatiseerde mensen kunnen ook helemaal loos gaan en voortdurend bezig zijn, drukdrukdruk, almaar door werken en doen en almaar meer. Die mensen staan fulltime, 24/7 ‘aan’ zeg maar. Ook dat is een manier om niet in contact te komen met zichzelf, met wat zich roert binnenin, met gevoelens en emoties.
Wat er gebeurt als mensen het zat zijn, of wanneer ze op hun tandvlees zitten omdat ze moe zijn, uitgeput van het voortdurend ontvluchten van zichzelf. Wat er gebeurt als mensen het beu zijn om niet werkelijk deel te lijken nemen aan het leven, om zich bang en afgescheiden te voelen van anderen en zichzelf. Wat er dan gebeurt is dat mensen via verschillende manieren of methodes uit hun overlevingsmodus kunnen komen, uit hun freeze of flight. Op zichzelf alleen maar goed omdat ze van overleven naar leven willen gaan en ze opnieuw of eindelijk willen worden wie ze werkelijk zijn.
Alleen is het zo dat er dan voor het eerst sinds jaren, soms voor het eerst sinds het prille begin van het leven, opnieuw toegang is tot werkelijk voelen, tot in de diepte ervaren, tot herinneringen. Alles wat eerder onderdrukt werd is er opeens wél, soms allemaal ineens lijkt het. De hippocampus komt ook weer helemaal ‘online’.
En dat kan best overweldigend of beangstigend zijn; om opeens alles te voelen, alles helemaal gewaar te worden in jezelf. Voelen wat zo lang niet gevoeld werd omdat het te pijnlijk was, omdat het teveel was op dat moment. Opnieuw in verbinding gaan of voor het eerst werkelijk in verbinding gaan, waar het eerst onmogelijk was omdat ouders er niet toe in staat waren bijvoorbeeld en het nooit werd aangeleerd of niet als veilig kon worden ervaren. Al die gewaarwordingen, al die intensiteit die bij het leven lijkt te horen. Het kan zo heftig zijn om uit het overlevingsmechanisme te komen, dat het soms onmogelijk lijkt en voelt. Dat het soms erg verleidelijk is om terug te willen naar gedissocieerd zijn, naar afgesloten zijn of opgesloten in zichzelf. Bijzonder ambigu omdat mensen daar zo diep ongelukkig waren, in de innerlijke gevangenis, wat voor hen de aanleiding was om het hele heelwordingsproces te starten.
Iemand die dan de veiligheid biedt, iemand om bij terecht te kunnen om ondersteund te worden tijdens dit traject, iemand die begrijpt en kan invoelen waar mensen inzitten is dan zo belangrijk, zo noodzakelijk.
Om er te zijn voor mensen die zichzelf vaak nog echt bewust toestemming moeten geven om te mogen voelen. Om supporter aan de zijlijn of in het veld te zijn voor mensen die voetje bij voetje groeien in vertrouwen in zichzelf en het leven, die groeien in mildheid en liefde voor zichzelf, die groeien in zich veilig voelen en welkom zijn zoals ze zijn. Ja, het kan een flink proces zijn, het kan een poosje duren en het kan bij momenten hard en pijnlijk zijn…maar het is zoals de arbeid tijdens een bevalling, het is de weg waar durven zijn in de pijn en met de pijn, die pijn zal verzachten. Vertrouwen en overgave is de weg naar herboren worden.