Het is met toestemming van een cliënt dat ik dit met jullie mag delen, dat ik mag schrijven wat ik zag gebeuren tijdens een sessie met haar.
IETS IS BLIJVEN ZITTEN
Een tijdje terug had ze naar me uitgereikt, omdat er energetisch ‘iets’ was blijven zitten in haar baarmoeder.
Mijn hoofd zou daar vanalles bij kunnen bedenken, zou kunnen zoeken naar een verklaring. Maar dat zou in de weg zitten van de gigantische wijsheid die een lichaam heeft én het fenomenale geheugen. Onze lichamen maken alles mee wat wij meemaken, ‘the body keeps the score’ zoals professor Bessel van der Kolk zegt. Dus vragen we beter aan dat lieve lijf wat het meedraagt, wat het wil vertellen en waarvan of waarmee het kan geheeld worden na bepaalde impactvolle of traumatiserende ervaringen.
Dankzij het voelvermogen van mijn cliënte kunnen we gedurende de hele sessie op het ritme gaan van wat haar lichaam vertelt en nodig heeft. De diepe heling waarvan ik bevoorrechte getuige mocht zijn is de heling die zij kon toestaan. Zij heelde zichzelf door te kunnen en durven voelen waar haar lichaam haar aandacht vroeg. Wat ik hier schrijf is de compacte versie van de sessie, het is de neerslag van wat ik haar hoorde zeggen en wat ik zag gebeuren.
DIT IS HOE HET GING
Aan het begin van de sessie vraagt haar maag aandacht; die voelt klein en hard. Ze zegt me dat ze al twee dagen moeilijkheden heeft gehad om te eten. Ik vraag aan haar maag of er iets moelijk te verteren is. Er steekt hoofdpijn op alsof er iets achter haar voorhoofd duwt dat naar buiten wil komen. Vervolgens is een grote weerstand voelbaar in haar buik en bekkengebied. Haar buik zwelt op. Haar handen zweten maar voelen koud aan.
Ze vindt het moeilijk om bij haar lichaam aanwezig te zijn en vraagt of ik haar wil helpen. Ik zet me achter haar, zij leunt tegen mij zoals vrouwen dat ook wel doen tijdens het barensproces. Ik hou samen met haar de buik vast met beide handen. Ze zucht en we zuchten samen. Ze kreunt en kermt, we kreunen en kermen samen. Terwijl het er op het eerste gezicht alles van weg heeft dat haar lichaam haar brengt bij de zwangerschap en geboorte van haar zoon, zegt iets mij dat wat is blijven zitten als in haar lichaam ook te maken heeft haar eigen ervaring als baby.
HAAR LICHAAM HERINNERT ZICH HELDER
Op het moment dat ze weer helemaal in haar lichaam aanwezig is in het hier en nu, gaat ze op haar rug liggen met mijn handen nog steeds op haar buik. Dan wordt ze bijzonder ongemakkelijk. Ze vertelt hoe onveilig ze zich voelt. Ze rolt op haar zij en houdt met beide koude handen mijn voeten vast; dat helpt haar om geaard te blijven zegt ze. Ze krijgt het steeds kouder. Ik vraag haar of de koude van binnenuit komt of dat haar lichaamsgeheugen een koude van buitenaf ervaart. Ze schreeuwt hard, “van buiten mij!” “Neeee. Ik wil niet. Neeeee.” Ze vertelt hoe ze gewaar kan worden hoe alles pijnlijk koud werd binnenin de buik toen haar moeder werd ingeleid en een infuus kreeg met weeënopwekkende middelen. De gynaecoloog wilde op vakantie en dit moest nog even vooraf gebeuren. Vanaf de vloeistof binnenkomt krijgt mijn cliënte het als baby ijskoud en voelt ze zich gedisconnecteerd van haar moeder. Ze rilt. ze huilt. En ik vertel haar meermaals dat ze er dit keer niet alleen door moet. Dat ik bij haar ben. Dat zij als volwassene er is voor haar eigen baby-zelf, voor haar innerlijke baby.
Als ze weer helemaal door die ervaring is, kijkt ze me in de ogen. Ze wil erkend worden. Ze wil verwelkomd worden. Ze wil zich erkend en verwelkomd voelen. Dat is toen niet gebeurd. En ze vertelt ze hoe haar moeder nadien een postnatale depressie kreeg.
ZE VRAAGT VERGEVING
Op haar vraag gaat ze rechtopzitten, legt ze haar handen in de mijne en kijken we elkaar in de ogen. Zachtjes aan worden haar handen warmer, verzacht haar ademhaling en is ze steeds meer aanwezig in het moment.
Om vervolgens haar zoon te zien door mijn ogen heen. Ze begint te huilen. Ze vraagt of ze iets mag zeggen tegen hem. Ze vraagt vergiffenis voor de epidurale verdoving, die ze gevraagd heeft tijdens haar eigen bevalling, nadat ze zelf heeft kunnen ervaren hoeveel impact dat kan hebben op een babietje. Het voelt alsof hij haar hoort of voelt en het helemaal goed is voor hem.
We zijn iets meer dan een uur verder in de tijd op die dinsdag. Zoals je zal gelezen hebben ging ze voluit in de ervaring en kwam ze vervolgens weer helemaal terug naar ‘hier en nu’ en herhaalde dat zich een paar keer. Het is alsof ze door haar lichaamsgeheugen in de herinnering terug kon duiken en daar een los draadje kon oppikken dat ze vervolgens meebracht om een leegte te dichten wat er zat. Of om alle ervaringen van toen en nu te verweven om weer heelheid mogelijk te maken. We hebben de sessie pas afgerond natuurlijk, nadat ze zich helemaal gegrond voelde en in het hier en nu.
DE GEBOORTE VAN DE MOEDER EN DE ZOON
Er is veel gebeurd. Ik vraag haar om goed bij zichzelf te blijven die dag en de dagen nadien, om haar innerlijke kleintje de veiligheid en warmte te geven die ze nodig heeft. En om hierover misschien ten gepaste tijde met haar kleuterzoon te delen over wat er gebeurd is in hun gedeelde ervaring. Want haar geboorte-ervaring die in haar cellulair geheugen zat is voelbaar geweest voor haar zoon. Haar geboorte-ervaring heeft beïnvloed hoe ze zelf geboorte heeft gegeven.
Ze schreef me daags nadien; “Met een trillende onderlip en tranen in de ogen luisterde T naar mijn verhaal van deze ochtend. Toen ik zei dat het me speet dat ik dokter om een epidurale had gevraagd, zei hij zachtjes en met tussenpozen: “Het spijt me ook, mama. Maar nu ben ik al groot hé?! FEEST!”
Vanaf de volgende ochtend gaat hij vrolijk naar school. Daar waar het elke ochtend weer moeilijk afscheid nemen was van zijn mama zijn de tranen aan de schoolpoort verleden tijd. Er is iets veranderd. er is iets geheeld. Voor haar. En voor hem. Voor hen samen ook.
Ik deel dit hier, met haar toestemming, omdat ik geloof dat we hier allemaal iets van kunnen meenemen, leren…om het nooit meer te vergeten als we samen werken met mensen, kinderen, babies. Hoe onze lichamen bij elke ervaring aanwezig zijn en hoe ze bijhouden wat er geweest is. Hoe ze ons de mogelijkheid geven om op welk moment dan ook herstel en heelwording mogelijk te maken.
