Wat anderen, mensen en ook allerlei elementen en ‘beings’ uit de natuur me leren, is vaak niks nieuws. En toch is het alsof wat me geleerd wordt écht binnen komt op een wezenlijk andere manier. Want wat me geleerd wordt is vaak met verschillende zintuigen tegelijk te ervaren. Ik zie, ik hoor, ik ruik, ik voel, ik hoor… wat me getoond wordt.
Vrijdag leerden de zee en de schelpen me veel in amper een paar minuten tijd. Het water kwam op en links en rechts op het strand waren al smalle geultjes met water gevuld. Ik hurkte om te kijken wat ik mocht zien.
Een piepklein schelpje stak ondersteboven in het zand en het water dat binnen liep bij de volgende golf splitste links en recht om dat schelpje heen.
Zo’n klein ding, dacht ik, en zo de stroom van het water beïnvloeden. Het is als het leven. Soms gebeurt er iets dat op zich niet zo ‘groot’ lijkt en dat zoveel impact heeft dat het vanaf dat moment onze innerlijke stroom verandert. Het spreekt voor zich dat de grotere gebeurtenissen nog meer impact hebben, dat er ook blokkades en stagnatie kunnen ontstaan hierdoor.
Het water bleef dichter komen…de geultjes op het strand vulden zich verder.
Het water stroomde steeds sneller van links naar rechts. En opeens kwam er een roodbruine schelp voorbijgevlogen of -gevaren of hoe zeg je dat? In geen tijd ging de schelp echt in volle vaart van hier naar daar. Terwijl in datzelfde wassende water andere schelpen rustig dobberden. Ze dansten in en op het water en gingen met hele kleine stapjes van links naar rechts in de geul. Er waren er ook die even bleven drijven om nadien rustig in het zand te landen en daar te blijven liggen, ook al stroomde het water nog zo snel.
Er kwam een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht. Het was opeens zo helder. Hoe sterk de stroom ook is, het hoeft niet hard te gaan, ik hoef niet hard of snel te gaan. Het mag en kan, maar het mag en kan ook op zoveel andere manieren. En het mag nu anders dan straks, of morgen. Meebewegen of meedrijven met de stroom van het leven is soms het beste wat er is. Zachtjes kabbelen, een pauze nemen of vertragen en even stilstaan is dat op andere momenten even goed.
Een geultje links van me en rechts van me waren ondertussen overvloedig gevuld met zeewater. En opeens liepen ze over en daardoor in elkaar. Waar dat gebeurde onstond een schuimlaagje. Alsof het bruiste vanaf wanneer ze elkaar ontmoeten en samen gingen stromen.
Wat een heerlijk moment, wat een fijne beelden en inzichten. Zomaar cadeau gekregen door even stil te staan of te hurken op het strand.
Ik heb nadien gedanst en gezongen. Dankbaar en blij voor wat de natuur me laat zien en ervaren en wat ik kan leren als mijn ogen, oren, hart en geest ervoor open staan.