Een stuk boomstam leerde me veel over verharding. We leren van alles en iedereen als we ervoor open staan, dus ook van dit stuk van een boom.
Hoewel ik de schors van een boom prachtig vindt, en het helemaal hoort bij een boomstam, moest die schors er vanaf.
Ik kreeg een stuk stam van krulacacia die in de tuin van mijn ouders heeft gestaan tot voor kort. Hij gaat dienen als werkblok om lepels te snijden.
Een vriend van me die een schrijnwerker-opleiding volgde raadde me aan de schors te verwijderen. En gelijk had ie.
Toen ik de buitenste laag schors begon te verwijderen kwam er een heel onaangename geur vrij. Tussen de harde buitenkant en de kern van de stam was alles wak en aan het rotten. Heel veel kleine beestjes vonden dat een feestje. Zoals je op de foto kan zien zijn er ook veel verdikkingen op de stam gekomen, in de 44 jaar dat de boom heeft geleefd. Ik laat het aan de boomdeskundigen en -chirurgen om uit te leggen waarom dat precies gebeurt.
Terwijl ik geduldig de schors wegtikte en de natte houtvezels daaronder probeerde te verwijderen, bedacht ik me dat het ook hier weer de vergelijking met wat er bij ons als mensen kan gebeuren opgaat. Als wij verharden, als wij na een kwetsuur of trauma een extra laag creëren of verharden, in een poging ons te vrijwaren voor verdere pijnlijke ervaringen…dan begint er ook in onze zachtere binnenkant één en ander te broeien. Het maakt ons ziek aan de binnenkant. En zolang we de potjes ongeopend laten, zolang we de verharding er niet af beginnen halen, kunnen we de illusie hebben dat er helemaal niks begint te gisten of te stinken. Tot op een bepaald moment. Tot er te grote druk en discomfort ontstaat van binnenuit.
Vanaf er een barst komt in de harde laag, vanaf er opening of verzachting komt, laat het zich zien. En het is vaak zo dat wanneer dit gebeurt dat het voelt en lijkt alsof het veel erger is dan voorheen gedacht. Dat het pijnlijker is om terug te voelen dan om alles weggeduwd en ondergestopt te laten. Maar de etterende wondes of dat wat ziek is aan de binnenkant, onder die harde bast, geneest niet door genegeerd te worden. Integendeel, dat dijt uit. Het zorgt ervoor dat het niet meer helemaal goed stroomt in je systeem, of dat het op den duur zelfs helemaal niet meer stroomt, dat alles vast gaat zitten. Letterlijk en/of figuurlijk. De ‘schors’ of harde laag beetje bij beetje verwijderen en lucht geven aan wat daaronder zit is helend. Ja, dit kan oncomfortabel, beangstigend of spannend zijn. In een veilige omgeving, met de nodige ondersteuning, bereidheid en mildheid naar jezelf kan het, kan je de harde laag laten verzachten of verwijderen om wat eronder lag te broeien weg te halen en weer gezond, weer heel te worden.
Met dank aan het stukje boomstronk dat me dit liet zien.
