Het is vandaag 22 april, de internationale Earth Day. Al is uiteraard elke dag voor ons een Aarde-dag vanaf het moment van onze geboorte en zolang we hier leven op de planeet. Zoals de quote van Chief Seattle vandaag zegt zijn wij veeleer van de aarde dan dat de aarde van ons zou zijn.
Dit jaar zou het wel eens goed kunnen zijn dat onze relatie met de Aarde toch ietwat anders aanvoelt dan de voorbije jaren. Ander omdat we, als ik dat zo scherp mag stellen, gegijzeld worden in onze huizen omdat ‘men’ dacht dat het de enige goeie optie was in tijden waarin een nieuw virus rondwaart. We mogen nog wel buitenkomen om te bewegen en dus zijn er heel veel mensen die dagelijks de natuur opzoeken als fietser of wandelaar. Het doet deugd om te bewegen, het doet wellicht voor heel wat mensen deugd dat ze op een veilige afstand van vrienden en vriendinnen kunnen socializen tijdens het wandelen, joggen of fietsen. Het doet vooral ook deugd om in de natuur te zijn, te genieten van alle gekwetter, getsjirp, gefluit en gezang van de vogels voor wie er het een nieuwe lente is als alle anderen. Het doet deugd om meer tijd te hebben en meer tijd te nemen om te kijken, en gewaar te worden wat pakweg een uur in de natuur met ons doet. Het laten waaien in onze hoofden, onze geest tot rust brengen, misschien ook voelen hoe we deel uitmaken van de natuur en de aarde zoals de wijze Chief ooit vertelde?
Als gevolg van de wereldwijde Coronacation zou de lucht zuiverder zijn, zou het water opnieuw helderder worden, lezen we hier en daar. De Aarde die zich herstelt zich in zo’n relatief korte tijd, is dat niet indrukwekkend? Het besef dat wij diegenen waren/zijn die haar ziek maakten is een pijnlijke waarheid. In de film Down to earth hoorde ik een aantal wisdom keepers uitspraken doen waar we vandaag, in onze huizen of tijdens onze momenten in de natuur, wel eens wat langer bij stil mogen staan. Er was er één die zei dat het geld en onze consumptiegekte is, die de wereld verteerd, die onze natuur en het milieu vernietigt. Een andere wijze zei onomwonden dat wij als mensen de natuur écht nodig hebben, omdat wanneer we ervan afgescheiden raken, we de weg kwijtraken. Want we zijn deel van de natuur. b Exact hetzelfde wat Chief Seattle zegt, en wat we terug horen komen in uitspraken van zovele stam-ouderen, van vroeger en nu, die veel dichter bij de natuur, én dus dichter bij hun eigen natuur leven.
Zijn we de weg kwijtgeraakt? Zijn we onszelf kwijtgeraakt?
Zijn we vergeten wie we zijn en hoezeer wij deel van één geheel zijn?
Dat we samen met onze Moeder Aarde en al wat hierop leeft één groot organisme zijn en dat we met alles wat we doen elkaar beïnvloeden en raken?
Is de tijd aangebroken om te beseffen hoeveel verantwoordelijkheid we hebben en tegelijk om onszelf te realiseren dat we allemaal de sleutel in handen hebben om een nieuwe werkelijkheid te creëren?
Dat we kunnen kiezen om niet zomaar terug te gaan naar daar waar we vandaan komen, daar waar ergens wellicht de oorzaak ligt van het ontstaan van de Corona-crisis?
Dat we kunnen kiezen om gelukkig te zijn met minder materie, of zelfs dat minder materie gelukkiger maakt?
Ik hoop van harte dat we allemaal van deze gelegenheid die we krijgen in tijden van lockdown gebruik zullen maken om hierbij stil te staan. Dat we niet alleen binnen moeten blijven omdat het ons gezegd wordt, maar dat we ook bij onszelf naar binnen durven gaan. Om bewuste keuzes te maken en het beste van wat we leren uit deze situatie mee te nemen naar onze gezamenlijke toekomst. De toekomst van onszelf, van de mensheid, van alle leven hier op aarde en de aarde zelf.
En dat jij en ik en wij ook vandaag de Aarde mogen vieren en danken voor al wat ze ons zo gul gaf en geeft ook al zijn we met onze hebberigheid en vernielzucht al veel te lang geen goeie vriend voor haar geweest.