Als je gaat lezen hoe de verschillende fases van wond-heling in elkaar zitten, is er wonderlijk veel gelijkenis tussen het helen van een fysieke en emotionele kwetsuur.
Hoe kleiner de wonde hoe sneller de genezing gaat, hoe groter of dieper de wonde hoe langer het zal duren vooraleer die volledig genezen is, lees ik op een medische website. Waar verder ook te lezen staat dat zuurstof essentieel is, en dat in eerste instantie op cellulair niveau actie ontstaat om het begin te maken voor de genezing. Pas daarna wordt er nieuw weefsel gecreëerd voor de heropbouw. Om vervolgens, als de heling in een volgende fase komt, te ervaren hoe het nieuwe weefsel sterker wordt. Met de tijd kan het litteken wat aan de wonde herinnert vervagen, al verdwijnt het nooit helemaal.
Zonder het als een absolute waarheid te verkondigen, maar veelal gaat het ook zo bij emotionele kwetsuren, hoe groter en dieper die is, zoveel meer tijd vraagt het om de wonde te laten helen. Anders dan bij fysieke kwetsuren, waar we niet naast kunnen kijken, is het bij emotionele en psychische schade die we opgelopen hebben vaak eerst een kwestie van te erkennen dat er een wonde is. Wanneer we flink geraakt zijn en diep gekwetst hebben we soms de neiging om oppervlakkiger te gaan ademen. Sommige mensen ademen nog amper. Het is een reactie die vaak voortkomt uit angst, vanuit een onveiligheidsgevoel en vanuit een onbewuste reflex om de gewaarwording te minimaliseren. Minder voelen, minder aanwezig zijn bij de pijn van de kwetsuur…minder diep en minder vaak ademen helpt daarbij, het helpt onderdrukken.
Net als bij een fysieke wonde is het belangrijk om meer zuurstof toe te laten, om te durven ademen en dankzij die adem dieper in het lichaam te zakken en (opnieuw) beter te leren voelen. Ook al geven we ons daar niet altijd rekenschap van, onze emotionele en psychische kwetsuren hebben een invloed tot op cellulair niveau. En het is precies daar dat ook de heelwording ontstaat, helemaal diep vanbinnen, op cellulair niveau. Gelukkig moeten we dat zelf niet aansturen, noch begrijpen hoe dat precies werkt, om het te laten gebeuren. Het enige wat nodig is, is durven afdalen naar de kern van wie we zijn, helemaal naar het diepe gaan.
Het diepe en donkere.
Iets waar we soms doodsbang voor zijn. Terwijl dat diepe, donkere onterecht wordt gezien als een plek waar enkel zwaarte, heftigheid of helse ervaringen kunnen beleefd worden. Als we denken aan het diepe, donkere in de aarde, is dat precies de plek waar zaad gaat kiemen, van waaruit nieuw leven ontstaat. Het is precies zo in onze baarmoeder als vrouw, in dat diepe donkere ontstaat nieuw leven, het is de bedding voor het wonder van creatie.
Misschien dat we vanuit dat ‘weten’ op een andere manier durven zakken en durven landen in de diepste donkerte in onszelf. Om er te durven zijn met al onze aandacht, om er verstilling toe te staan, rust zonder passiviteit. Om ons over te durven geven aan de vruchtbare bedding in onszelf. Om van daaruit het nieuwe te laten ontstaan of zelfs werkelijk herboren te worden.
Dat helende naar binnen gaan, dat ontdekken van de wonderlijke innerlijke kracht, dat hervinden van het vermogen tot heelwording en ongelimiteerde creatie. Dat opnieuw thuis komen bij jezelf en in jezelf, op de meest fundamentele, diepe en liefdevolle manier, daarbij helpt meditatie en lichaamswerk. De combinatie van beiden is precies datgene waardoor “Het jaar voor body and soul” zo’n wonderlijk jaartraject is. Voor al wie daarmee start, begint een jaar van heelwording, van verdieping, van herboren worden, van opnieuw verbinden met de eigen innerlijke bron-energie waardoor alles weer gaat stromen.
Er zijn nog plekjes vrij, dus als je een verlangen voelt naar heel-wording, naar de levensvreugde die inherent is aan wie we werkelijk zijn, schrijf je dan vandaag nog in via info@bodyandsoulcoaching.be
Alle praktische informatie kan je vinden op deze website bodyandsoulcoaching.be onder het kopje “Jaar voor body and soul”.
