Hoewel alles wat ik hier deel en schrijf zijn oorsprong vindt in hoe ik de wereld en al wat is beleef en bekijk, zijn sommige teksten nét iets persoonlijker. Omdat ze vertrekken vanuit een persoonlijk ervaring en dus een getuigenis zijn van een stukje mijn eigen proces. Het voelt belangrijk om dit te doen, om te durven schrijven vanuit die kwetsbaarheid en blootheid. Om van daaruit nog meer zichtbaar en voelbaar te zijn in alle puurheid en soms ook rauwheid. Echt. Omdat het ons de gelegenheid geeft om ook nog échter en authentieker met anderen te kunnen verbinden, of het nu in een vriendschaps- of in een coachings-relatie is.
Het voorbije weekend beleefde ik voor het eerst ceremonieel weekend, waarbij wij 2 nachten en dagen een helingsproces doorgingen, onder begeleiding van een medicijnman en -vrouw.
Hoewel het hele proces heel persoonlijk en uniek is, voor elke man en vrouw die er was, is het ook een bijzonder waardevol en magisch wat er in het samen-zijn gebeurt. Er wordt een web geweven, waardoor we ook met en door en dankzij elkaar dat hele proces beleven, precies zoals het is.
Ik vertel graag iets meer over zweethut-ceremonie op zaterdag, die volgde na een intense lange nacht zonder slaap die me meer dan onrustig had gemaakt. Het voelde alsof ik mezelf niet was of mezelf niet kon voelen zoals daarvoor. Mijn hele binnenkant voelde onherkenbaar rommelig, mijn hoofd voelde allesbehalve helder…nooit eerder heb ik me zo gevoeld. Ik ken geen enkel woord dat precies zou kunnen zeggen hoe ik me voelde. In die vreemde staat van zijn zag ik de vuurman arriveren, liepen mensen heen en weer, werden afspraken gemaakt en begonnen de voorbereidingen voor het vuurritueel. Ik voelde hoe ik werd getrokken door de aarde, uitgenodigd door haar warmte en draagkracht. Vanaf het moment dat ik op mijn knieën ging zitten en mijn handen op de aarde legde begon ik te huilen. Ik legde mijn hoofd ook op de grond en voelde een immens groot en diep verdriet. Ook toen we rond de plek gingen staan waar het vuur werd aangemaakt bleven de tranen over mijn kaken lopen. We kozen allemaal een steen om in het vuur te leggen. Diegene die ik koos had een bolle bovenkant met een barst of scheur erin. Het voelde voor mij als de barst waardoor het licht naar binnen kan, de barst die getuigt van het harde dat is opengescheurd om de binnenkant, de zachtheid bloot te leggen. De vraag werd gesteld of er nog extra stenen in het vuur mochten gelegd worden, met een bijzonder reden of intentie. Het was meteen duidelijk voor mij dat ik nog een extra steen in te brengen had. Een steen voor alle moeders; moeders met ongenezen kwetsuren, moeders met ongeziene kwetsuren van moeders, moeders die pijn zijn gedaan, moeders die hun kinderen niet echt konden ontvangen, zien of liefhebben, én de grote moeder aarde. Ik huilde nog harder dan daarvoor en vroeg snikkend of ik tussen twee vrouwen in mocht staan. Ze legden hun handen op mijn hart, mijn rug, mijn buik…en ik mocht gewoon verder wenen.
Een tijdje later, als de stenen – de spirits van de voorouders volgens de traditie – roodgloeiend zijn, zijn we de zweethut ingegaan. Op onze knieën in het donker, in de baarmoeder van de aarde. De intense warmte deed instant het zweet in dunne straaltjes over mijn lijf lopen, en ik likte de zoute druppels van mijn lippen. In die donkerte voelde ik hoe de aarde me dit keer koelte gaf. Ik knielde opnieuw, legde mijn handen en hoofd neer en voelde het zand en gras op mijn huid. Ik zette me weer recht, mijn huid versierd met zand en gras en blaadjes. We zongen samen, we ademden samen en het zweet liep in steeds grotere hoeveelheden over ons hele blote lichaam op de grond waarop de zaten. Ik werd er rustig van en helder. Helder in verbinding met mezelf, helder in verbinding met de aarde en spirit, helemaal helder in voelen en gewaarworden. Ik kreeg woorden door, die ik mocht delen met de groep, over de grote Moeder, de grote baarmoeder en de heling die gebeurt. Toen volgde er nog een ronde, eentje met meer stoom, meer hitte, meer zweet…waarbij we ons mochten wassen met koel kruidenwater. Het was heerlijk. Heerlijk intens. Heerlijk zuiverend. Heerlijk helend. Na een aantal uren kwam ik uit de baarmoeder van de aarde gekropen als een nieuw mens, een herboren vrouw.
Wat later deelde een vriendin van me die ook daar was, wat er allemaal in haar had bewogen de voorbije nacht en dag. Ze sprak oa over haar pijn, haar verdriet, de patronen die gelinkt waren aan kwetsuren uit haar kindertijd. Ik was bij haar als een wakkere getuige met immens veel liefde in mijn hart en hele wezen. Toen vroeg ze me of ze mocht gaan liggen in mijn schoot. Ja natuurlijk. Dus legde ze zich in een krulletje neer, met haar hoofd rustend op mijn bovenbeen. En toen gebeurde er iets magisch. Zij kon toestaan dat ze zich echt liet zakken, ik werd gewaar dat mijn schoot groter en ruimer werd – alsof mijn bekken versmolt met de aarde en mijn baarmoeder groot genoeg werd om haar te dragen en koesteren in dat moment. Ze voelde het en liet zich nog meer dragen. Ze huilde omwille van het gemis dat ze had ervaren als kind, ze huilde omdat ze nu mocht landen, ze huilde omdat ze zich zo welkom, zo geliefd en zo veilig voelde. Ze mocht en kon er zijn, helemaal, heel. …
Hoe bijzonder om deze ervaring te mogen beleven met haar.
Hoe wonderlijk om dit te mogen voelen.
Ik ben zo dankbaar voor de mensen die dit weekend mogelijk maakten en begeleid hebben, zo dankbaar voor alle vrouwen en mannen die er waren als deel van het geheel, voor hun aanwezigheid-blikken-woorden, zo dankbaar voor de vuurman, zo dankbaar voor de aarde, zo dankbaar voor al wie onzichtbaar maar voelbaar was, zo dankbaar voor de heling die ik kreeg dankzij de moederschoot van de aarde, zo dankbaar voor de verbinding met haar, zo dankbaar voor de aarde-energie in mezelf die wakkerder werd, en zo dankbaar dat mijn eigen moederschoot er mocht zijn voor die dierbare mooie vrouw die er heling vond.
Bij het afscheid vertelt één van de mannen, die geen getuige was van wat ik net beschreef, dat ie me zoveel liefde, zoveel rust en warmte vond uitademen, dat er een grote moeder-energie van me uitgaat…
