Het was een zondagochtend. Een jongeman met wie ik een paar keer heen en weer schreef via tweedehands.be belde aan. Hij had me geschreven dat hij geïnteresseerd was in de fiets die ik te koop had staan.
Hij gaf me vlug een hand, keek me niet echt aan en beende snel naar de fiets. Draaide zich om naar zijn maat die mee was gekomen en zei “nee dit is ‘m niet”. Ik vroeg hem of hij een ander model voor ogen had, terwijl de foto’s wel duidelijk genoeg waren, dacht ik
“Nee”, zei hij,”dit is mijn fiets niet.”
Ik was verbaasd en vroeg hem wat hij dan verwacht had.
Zijn fiets was de week daarvoor gestolen en hij was er van overtuigd dat dit wel eens zijn geluksdag zou kunnen zijn waarop hij die fiets terug zou vinden. Het was iemand die hij kende overkomen, en dus zou het ook bij hem zo kunnen zijn. In zijn hoofd had hij het hele verhaald al geschreven en geloofd. In die mate dat hij ook de politie had verwittigd van zijn bezoek aan mijn huis en dat ze zich klaar moesten houden om een eventuele vaststelling te komen doen, met wat daar dan ook bij zou kunnen horen.
Mijn verbazing steeg nog terwijl ik dit hoorde. Hij had wat? De politie al verwittigd omdat hij er zeker van was dat dit zijn gestolen fiets was?
Ik vroeg hem of hij zich rekenschap gaf van hoe het hele gebeuren aan kwam aan mijn kant. En of het geen interessante optie zou geweest zijn mocht hij me een paar simpele vragen hebben gesteld. “Hoe lang heb je de fiets al?” of “Waar en wanneer kocht je de fiets?”
Daar had hij niet eens aan gedacht. Zo rotsvast was hij overtuigd van het hele verhaal dat hij gecreëerd had in zijn eigen hoofd.
Het is een fantastisch voorbeeld van hoe snel we na iets wat ons overkomt of wat we beleven een hele trein aan associaties en gedachten in gang wordt gezet, met een indrukwekkende snelheid. En dat we dan vasthouden aan die zelfgecreëerde verhalen in ons hoofd, in vele gevallen wellicht ondersteund en gevoed door de overtuigingen in ons onderbewustzijn die er van ver of dichtbij mee gelinkt zijn.
Het was een bijzonder leerrijke zondag, zowel van mijn kant als voor die jongeman. Die nadien pas ten volle begon te beseffen hoe zeer hij vast zat in zijn verhaal en van daaruit geen enkele andere optie had gezien, verwacht of voor mogelij had gehouden.
Vele excuses later en bijna een halve dag nadat hij eerst had aangebeld, stond hij opnieuw voor de deur. Of hij alsjebleift de fiets kon kopen en of ik hem kon vergeven voor wat er eerder was gebeurd. Natuurlijk.
Het is een verhaal wat me heeft doen stilstaan bij de vele gelegenheden waar in in meer of minder mate ook heerlijk snel verhalen kan breien in mijn hoofd. En over hoezeer die geworteld zijn in bepaalde overtuigingen die ik al dan niet mee heb gekregen van thuis uit, of die ik mezelf eigen heb gemaakt na eerdere ervaringen…maar die me misschien wel eens zouden kunnen tegen houden om helemaal open en onbevangen in elke nieuwe ervaring te staan.
Hoe zit het met jou…maak jij ook verhalen in je hoofd? En hoe waar zijn die verhalen die je aan jezelf vertelt? Is wat je gelooft ook altijd waar?