Ook al ben ik als vrouw geboren in dit leven, ik heb me het grootste deel van de voorbije 49 jaren heel erg geoefend in een mannelijke manier van leven.
Want de mannelijke weg is gepromoot, aanbevolen en zelf opgedrongen als dé weg, de enige manier waarop een mens zich moet ontwikkelen en manifesteren.
Ontwikkeling en zelfrealisatie in (dure) cursussen waarin op korte termijn grote veranderingen en blijvende resultaten beloofd worden, het is een bij mannelijkheid passende manier van groeien.
Krachten beheersen en ontwikkelen, via QiGong, yoga, fitness, het is prima ter bevordering van de mannelijke kwaliteiten.
Spannende ervaringen, zelfs spanning op zich, actief zijn, doen en daadkracht, pieken, hoogtepunten, snelheid, het geeft mannen kracht en verstevigt hun mannelijkheid.
Zelfs ‘denken’ activeert de mannelijke delen van een persoonlijkheid.
Of het nu gaat om in zevende versnelling multi-taskend door het leven te gaan, over met gemak een reeks piekorgasmes aan elkaar te rijgen, minstens vijf keer per week naar de yogales te gaan, gedisciplineerd een ochtendritueel doen of het beheersen en manipuleren van onze energie en emoties, ik ken het. En ik heb pas na vele vele jaren ondervonden dat het mijn vrouwelijkheid verzwakt. Door mannelijke patronen te hanteren verbreken we de verbinding met onze innerlijke vrouwelijke krachtbron. Het lijkt aan de buitenkant misschien een hele tijd alsof we sterk(er) worden en groeien, maar binnenin voelen we ons krachteloos worden, of zelfs doodbloeden. De ogenschijnlijke successen, de hoogtepunten in onze carrières die ons complimenten en applaus opleveren zijn het gevolg van gerichte en gebalde energie, wat het tegenovergestelde is van onze zachte en vloeibare natuur als vrouw.
“Vrouwelijkheid is een zijnstoestand en geen activiteit.
Het is storend voor het vrouwelijke proces om onverstoorbaar therapeutisch of energetisch te zitten prutsen aan de vrouwelijkheid. Vrouwelijkheid heeft de potentie om zich natuurlijk te ontplooien. Hoe meer stimulatie, hoe verwarder de vrouwelijke delen van de persoonlijkheid worden.”, zo staat te lezen in het vrouwelijk manifest van Maitreyi Piontek.
Het is niet iets wat je kan laten ontwaken of groeien door rituelen te doen, want ook dat is eerder een mannelijke manier om bepaalde dingen te structureren, organiseren en zelfs te initiëren.
Voor vrouwelijke heelwording gaat het eerder om ont-doen, ont-sluieren, ont-vouwen, ont-wikkelen, ont-spannen, ont-haasten.
Er sluimert in ons als vrouwen een gigantische kracht, een scheppende en leven-gevende kracht die wacht om bevrijd te worden. Maar al zoveel generaties na elkaar is die vrouwelijkheid verbannen en onderdrukt. Zo lang al hebben vrouwen zich de weg van mannen eigen gemaakt dat het ongemakkelijk voelt om weg te gaan van dat eeuwige doen en manifesteren, die gekende daadkrachtige manier van leven. Het is ongehoord en ongewoon voor veel vrouwen die opgevoed zijn met de overtuiging dat stilzitten en niets doen absoluut niet kan. Het is nieuw en onbekend voor vrouwen die geen moeders en grootmoeders hebben gekend die hun vrouwelijkheid ontplooid en gevoed hebben.
Voor veel vrouwen voelt het beangstigend om gewoon te ‘zijn’, want door te ‘zijn’ komen we in contact met wat er werkelijk in ons leeft. Bij onszelf durven en kunnen zijn is onszelf leren kennen, een diepere verstandhouding of relatie creëren met onszelf en de wereld. Bij onszelf zijn betekent ook opnieuw, of eindelijk, of méér gaan voelen. Het betekent ook contact maken met ons onderbewustzijn, onze vrouwelijke wijsheid, onze schaduwkanten, onze verborgen kwaliteiten…
In een wereld waarin de mannelijk weg gepromoot wordt voor mannen én vrouwen, worden heel wat vrouwen diep ongelukkig. Wij geven ons er dan dikwijls nog van langs ook, alsof we niet hard genoeg ons best hebben gedaan, alsof we wellicht nog dingen uit het oog zijn verloren en een tandje bij zullen moeten steken. Terwijl we ons krachteloos voelen en het ons aan energie lijkt te ontbreken om onszelf nog maar eens een zoveelste keer te pushen door de onzichtbare barrières heen. Gelukkig beleven vele vrouwen op dat soort momenten een crisis, een moment van verlamd in de zetel zitten of liggen, van even niet meer vooruit willen en kunnen.
Het is het moment waarop ergens diep van binnen een stemmetje te horen is, de essentie van onze vrouwelijkheid, die geduldig ligt te wachten om te mogen ontkiemen, om het levenslicht te zien.
De manier waarop vrouwelijkheid en vrouwelijke kwaliteiten zich ontwikkelen staat haaks op het ritme van het leven van vandaag. En tegelijk is het voor wie zich eraan over durft geven van een eenvoud en schitterende schone moeiteloosheid. Minder is meer, less is more, het is een uitspraak uit een gedicht van Robert Browning uit 1855, en die gaat echt op voor wat het ontplooien van vrouwelijkheid betreft als het gaat over dingen doen. Minder doen, meer toestaan. Minder veelheid, meer tijd en ruimte.
Tijd en ruimte is belangrijk voor ons vrouwen, om de dingen des levens die van buitenaf op ons afkomen en die opgeslagen worden in ons cellulair en collectief geheugen te verteren en integreren.
Tijd en ruimte om echt te ontspannen, de spanning in onszelf los te laten, zonder iets te doen ter ontspanning behalve onszelf toestemming te geven om werkelijk te ontspannen, steeds dieper en vollediger.
Tijd en ruimte om onszelf opnieuw te vertrouwen, om de wereld te vertrouwen waarin we bezield kunnen leven.
Tijd en ruimte om onderdrukte en ongeheelde emoties en ervaringen te kunnen zien, erkennen en helen.
Tijd en ruimte voor nieuwe ervaringen en gewaarwordingen.
Tijd en ruimte om onszelf te voelen, om te voelen en het voelen de wegwijzer(s) te laten zijn in ons leven.
Tijd en ruimte om eerst te voelen en dan pas iets te doen als het ook echt goed voelt en kan vertrekken vanuit ontspanning.
Tijd en ruimte voor echte overgave, intimiteit, mythische ervaringen en al wat verbonden is met onze vrouwelijkheid.