Vanaf mijn peutertijd al ben ik gefascineerd door het wonder van het leven. Uren en dagen kon ik als 2-jarige naar babietjes, kinderen en mensen kijken die voorbij het huis van mijn grootouders wandelden op het dorpsplein in Vosselaar. Urenlang ook zat ik in diezelfde tijd op schoot bij mijn grootmoeder en/of overgrootvader. Ik luisterde graag en eindeloos naar hun verhalen van tijdens de oorlog.
Toen ik zelf kon lezen, werd ‘Ouders van Nu’ mijn absoluut favoriete tijdschrift. Omdat nieuw leven me intrigeerde. En omdat elk leven op zich zo wonderlijk en boeiend is, dat het me nooit verveelde.
Vandaag is dat nog steeds zo, misschien zelfs nog meer dan vroeger.
Een dierbare vriendin zei me ooit dat ik talent heb om te leven. Het is een machtig mooi compliment om te ontvangen.
Volgens mij is dat het resultaat van mijn houding van kleins af aan ten opzichte van het leven. Door zo gretig en nieuwsgierig het leven en de mensen te bekijken, te bestuderen en trachten te begrijpen hoe alles en iedereen in elkaar zit en interageert met elkaar.
Oh ja, ik ben oneindig nieuwsgierig, geprikkeld en gefascineerd door wat mensen ‘doen’ en ‘zijn’, met en in het leven dat ze kregen.
Door de jaren heen heeft die fascinatie voor mensen en het leven zelf, me gebracht bij heel wat vormen van zelf-realisatie. Om te ontdekken wat het is wat mensen vervult, wat het leven in kan houden aan giga-mogelijkheden tot ontplooiing, en uiteraard wat de zin is van het leven, de reden van ons bestaan.
Via welke weg of school, filosofische strekking of levensbeschouwelijke visie ook…werd me duidelijk dat er behalve veel verschillen ook bijzonder veel gelijkenissen zijn. Dat het leven maakbaar is bijvoorbeeld, dat we zélf bepalen door welke ogen we de wereld, onszelf en onze medemensen bekijken. Dat je kan kiezen voor geluk, voor dankbaarheid, voor tevredenheid. En dat het een dagelijkse keuze is, opnieuw en opnieuw en opnieuw…of dat het ook makkelijker kan, door je overtuigingen en aannames aan te passen zodat ze je ondersteunen en dien in plaats van als stokken tussen je levenswielen te zitten.
Dat onderweg van hier naar daar, datgene wat vaak als probleem of struikelsteen bekeken wordt, ook kan bezien worden als een uitnodiging en gelegenheid tot groei en verdieping.
Ik las, ik leerde en ondervond, dat dit sleutelwoorden voor een “leven met de stroom mee” zijn; Liefde, mededogen, loslaten (van weerstand), acceptatie, bewustwording, vergeving en bevrijding.
En dat geconnecteerd zijn met jezelf en je medemensen, in het hele traject wat leven heet, werkelijk onmisbaar is. Het geschenk om te kunnen leren, delen, spelen…met elkaar en dankzij elkaar is enorm. Mensen spiegelen en teasen ons, ondersteunen en dragen ons, inspireren en irriteren ons, bewegen ons…zodat we niet stagneren maar expanderen, zodat we meer en meer onszelf worden. Zodat wij onze dromen en verlangens helderder en beter kunnen definiëren. Zodat we onze talenten ontdekken, ontwikkelen en ontplooien.
Ik geloof dat mensen die vervuld zijn en content of gelukkig zijn met zichzelf en al-wat-is, dat die mensen niets liever willen dan hun liefde, hun vreugde en hun zegeningen delen. Ik geloof dat deze mensen van de wereld een betere plek maken. En dat alle mensen het in zich hebben, zonder uitzondering om dit soort contente mens te zijn.
Ik wil bijzonder graag mijn steentje bijdragen om de wereld warmer en mooier te maken. Om via een aantal manieren mensen te mogen (her)connecteren met zichzelf en elkaar. Om mensen te mogen inspireren, te verrijken en te bekrachtigen. Daarom doe ik wat ik doe met Body and Soul Coaching. Daarom ben ik wie ik ben.