The suspect was dead inside…hoor ik de woordvoerder zeggen na de 300ste schietpartij in de Verenigde Staten van dit jaar. Juister dan dit kon de mededeling niet zijn, al kan het goed zijn dat de man die deze uitspraak deed dat zelf niet besefte.
Wanneer gevoelens er niet mogen zijn, wanneer ze onderdrukt worden zorgt dat voor verharding aan de binnenkant. Wanneer kinderen onzeker zijn maar er geen ruimte wordt gelaten voor hun onzekerheid, verdriet of pijn. Wanneer ze zich niet veilig en geborgen weten, niet gezien en gehoord, niet gekoesterd en graag gezien. Wanneer zachtheid en geborgenheid ontbreekt omdat liefde geven of ontvangen niet in de mogelijkheden liggen van ouders en opvoeders, die zelf niet leerden wat dat is..
Dan bestaat de kans dat de verharding aan de binnenkant uitgroeit tot haat, misprijzen of wrok tov ‘anderen’. Dan is de eigen pijn zo groot, dat het al bij leven dood is aan de binnenkant. Dood en donker waardoor men bitter wordt en de toekomst compleet uitzichtloos kan lijken. Vanuit die pijn en donkerte aan de binnenkant, bij iemand bij wie binnenin geen sprankelend leven meer voelbaar is, omdat al het voelen al lang van tevoren in de kiem werd gesmoord, wordt een vernietiger geboren.
Pijn doet pijn doen.
Mensen, jong of oud, gaan het leven niet als waardeloos beschouwen als ze zelf de volheid en de waarde van het leven kennen en ervaren. Alleen vanuit pijn gaan mensen anderen proberen raken, pesten, dwarsbomen, onderuithalen tot zelfs fysiek aanvallen en doden.
Zoals Thitch Nhat Hanh zei, die mensen verdienen geen straf, die moeten niet nog es op hun kop krijgen. Die mensen hebben hulp nodig. En liefde, veel liefde. En medemensen die zich afvragen wat er leeft of is doodgegaan in hen, die oprecht en openhartig benieuwd zijn naar hen en de bereidheid hebben hen te horen en zien.