Ik schreef eerder al eens over hoe traumatiserend het kan zijn voor een kind om ouders te hebben die niet emotioneel beschikbaar zijn. De quote van vandaag vraagt misschien wel om iets meer duiding.
Wanneer moeders en vaders niet helemaal lekker in hun vel zitten als ze kinderen maken, heeft dat een invloed op hun kind(eren) van bij het prille begin. Gestresseerde zwangere vrouwen maken, net zoals andere gestresseerde mensen, cortisol aan. Baby-lief krijgt die stresshormonen binnen via de placenta. Het effect daarvan mogelijkerwijs een invloed hebben op het centraal zenuwstelsel en autonoom zenuwstelsel, het hormonaal regelsysteem en het limbisch systeem wat betrokken is bij emoties-geheugen-motivatie-herinneringen en seksueel gedrag.
Als de baby geboren is en de ouders worstelen met het ouderschap, of ze hebben een uitdagende tijd als koppel met alle spanningen van dien, dan zal ook daardoor één en ander kunnen beïnvloed worden voor het kindje. De binding is misschien niet optimaal, of een gezonde hechting ontbreekt gewoon helemaal…waardoor het zelfbewustzijn kan worden aangetast.
Als ouders zelf niet in staat zijn om tegemoet te komen aan hun noden en behoeften, als zij zelf getraumatiseerd zijn, als zij zichzelf niet kennen, als ze zichzelf niet gehoord en gezien voelen…kunnen ze niet geven wat ze zelf niet kennen of wat ze zelf niet hebben. Ze proberen in eerste instantie hun eigen leegte te vullen, gaan proberen halen bij wie rondom hen is wat ze zo vreselijk hard nodig hebben, en laten bijgevolg geen ruimte voor hun kind, als mens, om te zijn wie hij/zij is. Het kind wordt gebruikt om hun eigen leegte te vullen, om hen bevestiging en erkenning en bestaansrecht te geven. Uiteraard ten koste van het kind.
Een baby begrijpt al heel vroeg dat er geen ruimte is voor zijn gevoelens, zijn pijn, huidhonger etc. En dus onderdrukt het zijn impulsen en verlangens. Het kleintje sluit zichzelf innerlijk af van wie het is omdat het voelt dat er geen plaats is voor zijn veelheid en volheid.
Dit gebeurt meestal altijd totaal onbewust, ook als ouders ‘hun best doen’.
Kinderen die op deze manier hun babyjaren en kindertijd door brengen hebben als volwassenen een grotere kans om te worstelen met relaties, omdat ze zich emotioneel moeilijk kunnen of durven hechten en geven. Ze zijn gevoeliger om problemen te hebben met het verwerken van overweldigende ervaringen, en gaan vaker of makkelijker dissociëren. Ze onderdrukken hun werkelijke gevoelens, ontkennen of onderdrukken de kwetsuren aan hun binnenkant en staan vaak in overlevingsmodus. Ongewild trekken deze mensen vaak nog méér van hetzelfde aan dan datgene wat ze tijdens hun kindertijd ervaren hebben, als een soort bevestiging voor de overtuigingen die ze meekregen. Ook uit loyauteit aan en grote liefde voor de gekwetste ouder(s).
Het spreekt voor zich dat wanneer deze mensen zelf kinderen krijgen dat de cyclus zich zal herhalen…keer op keer op keer kan dit door blijven gaan. Tot op het moment dat een vrouw, een man erkent wat er speelt, tot er stil wordt gestaan bij de leegte, de kwetsuren, de trauma’s…en er voor gekozen wordt om de trauma’s en kwetsuren te genezen, om zichzelf weer heel te maken. Alle gevolgen van trauma’s en stress voor lichaam en geest kunnen genezen worden, het zenuwstelsel kan opnieuw in balans komen, de eigenwaarde hersteld, de innerlijke leegte gevuld…. En vanaf dan kan de cyclus doorbroken worden, en begint het leven zoals het op z’n mooist kan zijn, vol – rijk – vervullend – en boordevol liefde.