De voorbije week heb ik dokter Melanie Salmon geassisteerd tijdens een QEC-opleiding in Praag. Dertig Gestalt-therapeuten hadden zich ingeschreven voor deze training, waarin ze een methode aanleren om beperkende overtuigingen om te buigen naar ondersteunende overtuigingen. Een methode die het ook mogelijk maakt om te helen na traumatiserende ervaringen uit de kindertijd.
Change your thinking change your life is de baseline die dokter Salmon gebruikt. Sinds mei van dit jaar werk ik met haar QEC-methode in mijn eigen Body and Soul Coaching-praktijk, en het is wonderlijk om te zien welke levensveranderende transformaties het effectief met zich meebrengt.
Maar tot vorige week was ik me nog nooit zo bewust geweest van de invloed van de culturele eigenheden van mensen en de geschiedenis van hun land van herkomst. Tot in Praag dus. Tot bleek dat de bevolking daar blijkbaar gebukt gaat onder een fundamenteel wantrouwen en uiterst kritische houding tov ‘de anderen’. Ook de therapeuten die al jarenlang in hun eigen proces hebben geïnvesteerd en die hierdoor zijn gegroeid. Wat vooral bleek is dat ze veel gepraat hebben over hun trauma’s om ze daarna, zoals één van de deelnemers zei, deskundig terug in een potje te steken, het deksel dicht te draaien en het weg te stoppen in een goed vergrendelde kast.
Wat was het schrijnend om te zien hoe sterk ze geloofden dat ze echt niet veel beter verdienen dat wat ze krijgen; dat de plek die een mens heeft op de sociale ladder de plek is waar je voor de rest van je leven aan vast hangt; dat het discomfort, de conflicten, de onderdrukking erbij horen. Het sneed dwars door mijn ziel om vrouwen schoorvoetend te horen getuigen over hun relationele realiteit. Om een stoere, praatgrage man te horen zeggen dat de meeste mensen bedriegers zijn en dat hij daarom valt over elke komma, elk woord, elk signaal dat ergens niet zou kunnen kloppen in een verhaal…want elke reden is een goeie reden om niet te vertrouwen, niet te geloven, niet te proberen, en zich niet over te geven aan verandering.
Het raakte me dan ook tot op het bot toen een vrouw na afloop van de cursus zei dat ze na het werken met mij en een collega voor het eerst weer vertrouwen had in mensen. Voor het eerst in 45 jaar. Andere vrouwen getuigden over de grote mate van veiligheid die ze ervaren hebben, waardoor ze voor het éérst voelden dat het mogelijk was om minder krampachtig vast te houden aan bepaalde rigide en beperkende overtuigingen. Dat kiezen voor iets ander, dat geloven in ‘beter’ ook voor hen een mogelijkheid is.
In het laatste gesprek in de cirkel van vrouwen en één man waarmee mijn collega en ik 4 dagen lang mochten werken liepen de tranen over mijn wangen. Het vertrouwen, de verbondenheid, de bereidheid tot overgave, transformatie en groei die daar was ontstaan en vermeerderd…dat is te groot voor woorden. De constructieve en positieve sisterhood die vrouwen belichaamden in het drietal waarin ze werkten, én in de ruimte waarin onuitgesproken maar zo tastbaar ook verbinding was met de andere 9 mensen. Het gemak waarmee ik een veld van onvoorwaardelijke liefde in de ruimte kon zetten om van daaruit te kunnen werken. De ervaring dat taalverschil geen hindernis is wanneer je kan invoelen en intunen op de vibraties van de stem, het hart, het lichaam en de ziel. De verandering en verzachting in de gezichten van de vrouwen, de ogen waarin glans en licht zat.
Dat alles heeft ervoor gezorgd dat het één grote zegen was om daar met die mensen te mogen werken en samen te ‘zijn’, iets waarvoor ik oneindig dankbaar ben.